ΤΟΝ ΟΝΥΧΑ ΤΩΝ ΑΣΠΙΛΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ

STÉPHANE MALLARMÉ

[ΤΟΝ ΟΝΥΧΑ ΤΩΝ ΑΣΠΙΛΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ]

Τον όνυχα των άσπιλων δακτύλων της αφιερώνει

λαμπαδούχα η Αγωνία στου μεσονυχτιού αυτού την κώχη,

ενώ όνειρα των εσπερών που ο Φοίνικας παραναλώνει

δεν μπαίνουν σε αμφορείς και δεν συνάζονται σε τεφροδόχη

μες στου άδειου σαλονιού τα ερμάρια: τίποτα πια δεν πτυχώνει

τα θραύσματα των μπιμπελώ που ψάρεψε η ηχερή απόχη –

αφ’ ότου ο Κύριος έφυγε και δάκρυα της Στυγός μαζώνει

με του Μη Όντος την υδρία που εγκαλλώπισμά του τό ’χει.

Μα δίπλα εκεί, στο βορεινό το κούφωμα, μια χρυσαχτίδα

τα λοίσθια πνέει και με την αίγλη της τον διάκοσμο διαστίζει

κι εξιστορεί την πάλη μονοκέρων με μια νηρηίδα,

κι αυτή, γυμνή, νεκρή μες στον καθρέφτη πέφτει, κι είναι ακόμα

ό,τι στη λήθη μέσα κορνιζώθηκε να ξεχωρίζει

τραβώντας με όλες τις εφτάφωνές της διαδονήσεις το όμμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.