ΔΥΟ ΜΟΡΦΕΣ ΑΫΠΝΙΑΣ

JORGE LUIS BORGES

ΔΥΟ ΜΟΡΦΕΣ ΑΫΠΝΙΑΣ

Τί είναι η αϋπνία;

Η ερώτηση είναι ρητορική· και γνωρίζω πάρα πολύ καλά την απάντηση.

Είναι να φοβάσαι και να μετράς μέσα στη μαύρη νύχτα τα σκληρά και μοιραία καμπανίσματα, να μοχθείς με κάτι άχρηστα ξόρκια νά ’χεις κανονική ανάσα, είναι το φορτίο ενός κορμιού που αλλάζει πλευρό απότομα, είναι ν’ ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι παρόμοιο με πυρετό που σίγουρα δεν είναι ξαγρύπνισμα, είναι ν’ απαγγέλλεις αποσπάσματα διαβασμένων εδώ και πολλά χρόνια παραγράφων, είναι να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο που ξαγρυπνάει όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να κρυφτείς μέσα στ’ όνειρο και να μην μπορείς να το κάνεις, είναι ο τρόμος τού να είσαι και του να εξακολουθείς να υπάρχεις, είναι το ξημέρωμα με την αυγή την αμφίβολη.

Τί είναι η μακροζωία;

Είναι ο τρόμος τού να είσαι μέσα σ’ έν’ ανθρώπινο σώμα που το εγκαταλείπουνε πια οι δυνάμεις του, είναι αϋπνία που μετριέται με δεκαετίες και όχι με ατσαλένιες ακίδες λεπτοδεικτών και ωροδεικτών, είναι το βάρος θαλασσών και πυραμίδων, παλαιών βιβλιοθηκών και δυναστειών, των όρθρων που είδε ο Αδάμ, είναι το να μην αγνοώ ότι είμαι καταδικασμένος στη σάρκα μου, στην απαίσια φωνή μου, στ’ όνομα μου, σε μια ρουτίνα αναμνήσεων, στα ισπανικά, που ξέρω να χειρίζομαι, στη νοσταλγία των λατινικών, που δεν τα ξέρω, το να θέλω να βυθιστώ στον θάνατο και να μην μπορώ να βυθιστώ στον θάνατο, να είμαι και να εξακολουθώ να υπάρχω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.