Σ’ ΕΝΑΝ ΕΛΑΣΣΟΝΑ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΤΙΝΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ

JORGE LUIS BORGES

Σ’  ΕΝΑΝ ΕΛΑΣΣΟΝΑ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΤΙΝΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ

Πού ’ναι χωμένη τώρα των ημερών η θύμηση εκείνων

πού ήτανε δικές σου εδώ στη γη, και πλέκανε όλες μαζί

χαρές και πόνους, και που ήτανε για σέ ολόκληρο το σύμπαν;

Των χρόνων τις έχει χάσει το ποτάμι και δεν είναι

μες στην αριθμημένη του ροή· λήμμα σε κάποιο ευρετήριο είσαι.

Σε άλλους οι θεοί εχάρισαν δόξα αμάραντη:

επιγραφές, νομίσματα, μνημεία, σχολαστικούς ιστορικούς·

από σένα, σκοτεινέ μου φίλε, ξέρουμε ένα μόνο:

πως άκουσες αηδόνι κάποια βραδιά να κελαηδάει.

Ανάμεσα στους ασφοδέλους των Σκιών, ο μάταιος δικός σου ίσκιος

θα σκέπτεται πως οι θεοί σού εφέρθηκαν με τσιγκουνιά.

Οι μέρες είναι, ωστόσο, δίχτυ κοινότοπων ατυχιών,

κάτι μικροντράβαλα είναι, λέω – κι αναρωτιέμαι

αν υπάρχει τύχη πιο καλή από το νά ’σαι η στάχτη εκείνη

απ’ την οποία φτιάχνεται η λήθη.

Σε άλλους επιδαψιλεύουν οι θεοί το φως το αμείλικτο της δόξας,

που μας τρυπά τα εντόσθια και φωτίζει και την παραμικρή αμυχή,

το φως της δόξας που να μαραθεί εν τέλει αφήνει

το ρόδο εκείνο που πάντοτε τιμούσε και σεβόταν·

απέναντί σου, αδελφέ μου, εστάθηκαν πιο σπλαχνικοί να ξέρεις.

Στην έκσταση μέσα κάποιου δειλινού που ουδέποτε θα γίνει νύχτα

εσύ του Θεόκριτου ακούς να κελαηδάει τ’ αηδόνι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.