OCTAVIO PAZ
ΚΟΣΜΟΣ
ΜΕΓΑΣ
Κατοικείς
σ’ ένα γυάλινο δάσος. Η θάλασσα των λεπτών χειλιών, η θάλασσα των πέντε το
πρωί, σπιθοβολάει στις πύλες του ύπνου σου. Όταν την ακραγγίζουν τα μάτια σου,
σπάει η μεταλλική της ράχη σαν νεκροταφείο πανοπλιών. Στα πόδια σου στοιβάζει η
θάλασσα σπαθιά, ακόντια, λόγχες, βαλλίστρες και στιλέτα. Ολόγυρά σου υπάρχουν
σπινθηροβόλα μαλάκια, σε περιβάλλουν φυτείες κοσμημάτων ζωντανών. Υπάρχει ένα
ενυδρείο ματιών στην κάμαρά σου. Κοιμάσαι σε κλίνη φτιαγμένη μόνο μ’ ένα
φέγγος. Υπάρχουν βλέμματα μπλεγμένα μες στην επικράτειά σου, στο δε κατώφλι σου
έχει μόνο ένα βλέμμα σταθερό και ακίνητο. Στον κάθε δρόμο που οδηγεί σ’ εσένα
υπάρχει κι ένα ερώτημα χωρίς επιστροφή, ένα τσεκούρι, μια ένδειξη αμφίβολη μέσα
στην αθωότητά της, ένα κύπελλο που περιέχει φωτιά, έν’ άλλο ερώτημα που είναι
απλώς εγκοπή, πολλές γλοιότητες πολυτελείς και ένα πυκνό δάσος απατηλών
υπαινιγμών που είναι συνυφασμένοι μεταξύ τους. Στο αράχνινο υπνοδωμάτιό σου
υπαγορεύεις ήδικτα γεμάτα άλατα. Χρησιμοποιείς διαύγειες, χειρίζεσαι καλά τα
αγχέμαχα όπλα. Το φθινόπωρο επιστρέφεις στα σαλόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου