PIERRE
REVERDY
ΜΕ
ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ ΝΑ ΣΦΥΖΕΙ ΑΠΟ ΚΑΛΛΟΣ
Στην
άβυσσο μέσα τη χρυσαφωμένη, την κόκκινη, την παγωμένη, μέσα στη χρυσαφωμένη,
λέω, την άβυσσο όπου διαμένει η οδύνη, εκεί μέσα ακριβώς οι κυλιόμενοι
στρόβιλοι συμπαρασέρνουν τους βρασμούς του αίματός μου και τους πετούν στις
λασπουριές, στις διάπυρες του κορμού μου επανακάμψεις τους ρίχνουνε. Και τότε η
θλίψη η κυματοϋφής καταβροχθίζεται από τις τρυφερές ρωγμές της καρδιάς.
Υπάρχουν συμβάντα ζοφερά και περίπλοκα, και πώς να τα πεις – είναι αδύνατον. Υπάρχει
ωστόσο το πνεύμα της τάξης, το πνεύμα το κανονικό, το πνεύμα το κοινό σε όλες
τις απελπισιές που ολοένα απλώς και μόνο ρωτάει. Ω εσύ που έρπεις πάνω στη ζωή,
ανάμεσα στα θάμνα τ’ ανθισμένα, τα κατάφορτα από αγκάθια μεριμνών βιοτικών,
κάτω από τα πεσμένα φύλλα, κάτω από των θριάμβων τ’ ανάγλυφα, τις μάταιες
εκκλήσεις, τα πελιδνά σαρίδια, την ξερή σκόνη των ελπίδων, τις μελανιασμένες
στάχτες της δόξας, και τις εξεγέρσεις, εσύ, που του λοιπού δεν θά ’θελες να
ξεβραστείς και να βρεθείς πουθενά μα πουθενά. Εσύ, πηγή αίματος ακένωτη. Εσύ,
συμφορά έντονη λάμψεων που κανένας πίδακας, κανένας αναψυκτικός παγετώνας δεν
θα δοκίμαζε ποτέ να σβήσει πίνοντας απ’ τον χυμό της. Εσύ, φως. Εσύ, εσοχή του
σαβανωμένου έρωτα που υφαιρείται. Εσύ, σέμνωμα και εγκαλλώπισμα των ουρανών των
καθηλωμένων πάνω στις δοκούς του απείρου. Οροφή των αντιφατικών ιδεών. Ιλιγγιώδης
ισοστάθμιση δυνάμεων εναντίων. Ατραποί ανάκατες μέσα σε οχλαλοή βοστρύχων. Εσύ,
ηδονή και μίσος – ορίζοντας αμβλυμένος, της αδιαφορίας και της λήθης γραμμή
αμιγής, ατόφυα. Εσύ, ετούτο το πρωί, ολομόναχος μέσα στην τάξη, την ηρεμία και
την επανάσταση των πάντων. Εσύ, κάρφος αδαμάντινο. Εσύ, αγνότητα και άξονας
εκθαμβωτικός και της πλημμυρίδας και της φυρονεριάς της σκέψης μου εντός των
γραμμών του σύμπαντος κόσμου.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου