ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ

GIOVANNI BOCCACCIO

ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ

Στην άμμο ξαπλωμένη, μελετάει,

Γλυκό ονειροπόλημα, μ’ ελπίδα.

Κι έτσι γυμνή μου φαίνεται σα Λήδα

Που το κορμί της κύκνο καρτεράει.

Τον κύκνο με τα’ απόκοσμο κεφάλι,

Με τον ερωτικό λευκό λαιμό του…

Για να χαϊδέψει τ’ απαλό φτερό του,

Τα ονειρεμένα τ’ άνθινά της κάλλη.

Τον πόθο σου μαντεύω στα στηθάκια

Τα ολόρθα που τον ουρανό κοιτάζουν,

Στα μάτια που μισόκλειστα ρεμβάζουν,

Στα κόκκινα τρεμάμενα χειλάκια.

Το ξέρω πως δεν είμαι Ζευς, μα πάλι,

Είν’ η ματιά σου τόσον ερωτιάρα!

Αχ, ας μπορούσε η τόση μου λαχτάρα

Σε κύκνο άσπρο να με μεταβάλει.

Να ρθω σιγά-σιγά με τα φιλιά μου

Χωρίς να ξαφνιστείς στη συλλογή σου,

Να πάρω το κρινένιο το κορμί σου

Απ’ του όνειρου την αγκαλιά στην αγκαλιά μου.

Μετάφραση: Σ. Δρ.

Από το βιβλίο: Ρίτα Μπούμη & Νίκος Παππάς, «Παγκόσμια ποιητική ανθολογία», Ε΄ τόμος,  Εκδόσεις Διόσκουροι, Αθήνα 1975, σ. 481.