ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΣΤΟ ΘΩΡΑΚΑ ΜΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΣΤΟ ΘΩΡΑΚΑ ΜΟΥ

Τεκμηριώνουμε χαλάσματα η μετάληψη στοιχίζει
πεθαίνω κάθε μέρα από ζωή κι όχι από θνητότητα
η πλάση με κατακορόιδεψε στίγμα χυτής παλινωδίας
κ’ εγώ οικτίρω ο δαρβίνειος τα ωδικά σκουλήκια
/τραγούδι τους τα σπλάχνα μου θρήνος εσώτερα
  στην ωμοπλάτη/.
Κακόφωνος ο άνεμος απ’ τα πιο πέρα κορφοβούνια που καίνε
η ώρα του άρτου τιμημένη ανάλωση σε γλώσσα υλική
φεύγουμε κάποτε προς την Άνω Ασία για ξεκοκάλισμα αλήθειας
δεν καταγόμαστε από καμιάν εξομοίωση δεν επιπλώνουμε
οι φιλόσοφοι σας το φώναξα είν’ αγριόσκυλα –, απάνω τους,
τα οστά τους εγώ θαν τα κάνω καυσόξυλα για το χειμώνα
θα πέσει τεράστιο γέλιο που ν’ ακούσει κ’ η Ανταρκτίδα.
Πιάσε το ξυράφι κόψε το λαιμό στα γρήγορα του Έγελου
δεν υποφέρεται μα το Χριστό η λογική του φαντασίωση
δεν ξέρει από δυστυχία ο έρημος είναι τρομερά κακομούτσουνος
παίζει αρνούμενος το παιχνίδι κι όταν το παιχνίδι ανυψώνεται
  βαθιά μέσ’ στη συνείδηση, δεν παίζει τότε.
Τι γλυκειά Φυσική που μας έρχεται απ’ την άχρονη ωριμότητα
  ολόιδια με κόλαση χρωματιστών διαστάσεων...
Ένα παλτό γυρεύω που να μη λέγεται όμως επενδύτης.

Από την ποιητική συλλογή: «Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα» (1980).

Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄ (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 92.