JORGE GAITÁN DURÁN (1924-1962)
Η ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙΝΗ
Έκαιγε η μέρα σάμπως νά ’ταν ρόδο.
Και της σελήνης το πουλί είχε φύγει
τραγουδώντας. Γυμνοί κι εκοιταζόμασταν.
Το κόκκινό του είχε υψώσει ο ήλιος δέντρο
στην κοιλάδα. Μαζί με το ποτάμι κατέβαιναν
δυό σώματα όμορφα, κορμιά για πάντα
νέα. Είχαμε γνωριστεί, γνωριζόμασταν.
Είχαμε πεθάνει και ξυπνήσει πάλι
μέσα στον χρόνο. Κοιταχτήκαμε ξανά,
διορθωμένοι τώρα. Και γύρισε κι η νύχτα
να μας σκεπάσει, εμάς τους αλησμόνητους.Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου