RAPINA SABINARUM

Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ


RAPINA SABINARUM

Πείτε μου, νάματα παραποτάμια, κάτω από σύσκια φυλλώματα

πυκνών πλατάνων, πίσω από θάμνους αρωματικούς, πόσες Νηρηίδες

ήρθαν εγγύς το μεσημέρι να λουσθούν. Και το τραγούδι

των κρυστάλλινων φωνών τους, που συμμιγνύετο, καθώς τον γλιστερό

δυό δυό και τρεις τρεις κατέβαιναν δασώδη λόφο,

με των νερών το γοργό ρεύμα και με των κρυμμένων

στα πυκνά φύλλα τραγουδιστικών πουλιών.

Πείτε μου πως η παραποταμία έχταση με μιάς εξαίφνης κατοικήθη

από λευκότατα και αχτινοβόλα σώματα, που, λάμψη

σκορπίσανε της πιο λαμπράς που εμεσουράνησε Πανσελήνου,

στην υγρή, στη σκιώδην έχταση, που ήλιο δεν γνώρισε ποτές της,

και που η πλήθια πρασινάδα, σε μαυρίλα γύριζε σκοταδερή.

Τα γέλια εκεί αντηχούσαν δροσερώτερα και από το ρεύμα,

των κοριτσιών, που μ’ έκπληξην αντίκρυζαν η μιά της άλλης

την ευμέλεια και τη γυμνότητα την ολυμπία.

Κάθε κορμός, κάθε φύλλωμα, κάθε θάμνος, ριγούσε

στο αγκάλιασμα ή στο άγγιγμα των ανάγγιχτων παρθένων.

Πείτε μου, πώς, ποιά σκοτεινή ανδρική ορμή,

έστειλε πειρατείας βάρκες να σε πλεύσουν, ποταμέ,

οι ηρωικοί αγριάνθρωποι, που ονειρευόνταν

στην κάθε ποταμίσια αχτή που διάβαιναν,

όνειρα με παρόχθιες ακακίες, χιονισμένες με άνθη!

Πώς οι κωπηλάτες παρατούσαν τα κουπιά και αφήνοντο στο ρεύμα

και τα δόρατα παρατούσαν οι Πολεμιστάδες και τες σαγίτες,

στην έκσταση παραδομένοι ολότελα του θείου τους πλού.

Ωστόσο ανάλαμψαν τα μάτια, στην καμπή του ποταμού

στη σκοτεινήν, απόμερη μεριά και ξαφνικά οι αχτίνες

τούς θαμπώσαν του σεληνόλουστου μεσημεριού

κι’ ενώθηκαν σε μια κραυγή, σε ηρωικό παιάνα θριάμβου

με τη γαμήλιο συνοδεία των πουλιών, με τα χαμόγελα

του ανάλαφρου που φύσαγε και όλους εθώπευεν ανέμου,

ενώθηκαν σε μιάν ιαχή, και των Νυμφών η έκπληξη

και των ορμητικών ανδρών το πρώτο θάμπωμα.

Πείτε μου, πώς, οι πριν πειρατικές Σχεδίες

με δώρα λαμπρά των ανθισμένων παραποταμίων φυτειών,

ανθώνες ταξιδεύαν τώρα, εν μέσω ποταμώ,

με το ρυθμό των τραγουδιών υπέρτατης χαράς,

Χαράς, που ήτο η Γοργόνα της κάθε Σχεδίας,

στο καταπληχτικό ταξίδι, που μετάθεσε γήινους ανθρώπους

απ’ το νεφέλωμα της τεφρής γης μας,

στον καταγάλανο, τον τρίτο Ουρανό, με την αιώνια

λάμψη καταμεσής του Υπέρτατου Ήλιου.

Από το βιβλίο: Τ.Κ. Παπατσώνης, «Εκλογή Α΄,Ursa minor, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 46-47.