ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ
Σ’ ΕΝΑΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΟΠΑΛΙΝΟ…
Σ’ έναν καθρέφτη οπάλινο τον πόθο έχει πλανέψει
η νοσταλγούσα μου ψυχή δεμένη στ’ όνειρό σου.
Πήρε σε ο πόνος. Μυστικοί κ’ ευλογημένοι οι δρόμοι.
Απ’ την καθημερνή ζωή που αδρά σε φθείρει σώσου!
Τα ρόδα ξενιτεύουνται σε μνημική εξορία
στο κάλεσμα του δύσματος, που υπέρχρυσο παλιώνει
και μύρια χαιρετίσματα σε κρύφιους κόσμους πάλλει.
Σε άρωμα αβρότατων ρυθμών σεμνά διαβαίνεις μόνη…
Καλώστην! Κόσμοι αράχνινοι, με άγνωρα υμέναιων τούλια
μελωδικά σε στόλισαν για υπόσχεσην υπέργεια.
Μα στην πικρήν απαντοχή το επαύριο που θα κλαίει,
μες στ’ όνειρό μας θα διαβείς σαν τα συρμένα αστέρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου