RAFAEL ALBERTI
ΑΜΑΡΑΝΘΗ
…ποδεμένη με άνεμο…
Góngora
Της Αμαράνθης στήθη ολόξανθα με σμιλεμένη
τη φωτεινάδα τους από λαγωνικού τη γλώσσα:
αψίδες λεμονένιες, κι έχουν εκτραπεί με τόσα
αρώματα απ’ τη ροή που απ’ το λαιμό σου κατεβαίνει.
Μιά γέφυρα βοστρύχων κόκκινη μεμιάς προβαίνει
στην όψη σου· το σμάλτο σού τρώει, το φως πεινώσα·
δαγκώνει των δοντιών σου τη λευκότητα· και με όσα
πανιά έχει σε σηκώνει, κατ’ ανέμου σε πηγαίνει.
Η μοναξιά μες στις παχιές σκιές κοιμάται πλήρης·
ζεφύρου πέδιλα φορεί για να ξεσκαρφαλώνει
απ’ τις ψηλές φτελιές στις καμποθάλασσες της γύρης.
Στ’ απάγκιο το κορμί της, σκοτεινό, σκιρτά, κορώνει –
τους ανάβει. Στις στάχτες τους μετά ορμάει ξιφήρης:
την Αμαράνθη και τον εραστή της εξοντώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου