ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ

ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ

Το χόρτο χόρτινα μιλούσε στο χορτάρινο

δρόμο του. Έπεφτε, σηκωνόταν έστριβε

με χορτάρινες δρασκελιές. Με κίτρινα φύλλα

πήρε να μνημονεύει το φθινόπωρο.

Πλαγιαστό τραβούσε χνουδωτά, μακρύφαρδα

σεντόνια να σκεπάσει τα έντομα

και τα πουλιά. Φύσαγε

κι η βραχνή φωνή του γέρου Τσιέν Γιαγκ

πίσω απ’ το φράχτη, σαν τον ψίθυρο

του ψαθιού: σιου τζιν, ο καλός κυβερνήτης

κάθεται πάνω στη χαίτη της κίνησης

ακλόνητος· η πνοή του πλεγμένη στην καρποφορία

των ωρών. Προνοεί· τσιν σέι, ο καλός

κυβερνήτης είναι σαν τον άνεμο στο χορτάρι.

Και ο άνεμος ήταν μαλακός και κυμάτιζε τους σαπφείρινους

κόσμους του στην όραση

Από το βιβλίο: Μανόλης Πρατικάκης, «Ποιήματα, 1984-2000», Μεταίχμιο, Αθήνα 2003, σελ. 191.