ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

Το δέντρο αυτό είχε φυτρώσει στο πάνω μέρος του κήπου,

ψηλό, μοναχικό, ευθυτενές – ίσως το ύψος του

να πρόδινε μιά μυστικήν ιδέα παρείσακτου. Ποτέ δεν έδωσε

λουλούδια και καρπούς, μόνο μιά σκιά μακριά που χώριζε

   στα δυό τον κήπο

κι ένα μέτρο ανεφάρμοστο για τα σκυμμένα, φορτωμένα δέντρα.

Κάθε βράδυ, όταν έσβηνε το ένδοξο ηλιόγερμα,

Ένα παράξενο, πορτοκαλί πουλί κούρνιαζε σιωπηλό στο

   φύλλωμά του

σαν τον μοναδικό καρπό του – μια μικρή χρυσή καμπάνα

σ’ ένα πράσινο, θεόρατο καμπαναριό. Όταν κόψαν το δέντρο,

εκείνο το πουλί γύριζε με μικρές, άγριες κραυγές επάνω του

γράφοντας κύκλους στον αγέρα, γράφοντας στο λιόγερμα

το σχήμα του δέντρου ανεξάντλητο· κι αυτή η μικρή καμπάνα

σήμαινε αόρατη ψηλά, και πιο ψηλά απ’ το ύψος του.

Από  τη συλλογή ποιημάτων: «Μαρτυρίες – A΄» (1957-63).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 225.