ΑΓΝΩΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΑΝ ΥΛΗ ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΑΓΝΩΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΑΝ ΥΛΗ ΕΥΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ

Το Let it bleed  των Ρόλλινγκ Στόουνς σού θυμίζουν, όταν

αφήνουνε την πύλη των οδόντων και την κρύπτη

της γλώσσας να υποφώσκουν στην κυψέλη που δεχόταν

ασμένως κύματα ευμελούς χαράς από του γλύπτη

ιμέρου το στιμμένο αγαλματίδιο κι όσο στάζει

ακόμα δώρα το καλέμι του. Ίσως παρεμπίπτει

στον κύκλο των σχημάτων λόγου, μα είναι σαν χαλάζι

τα τόξα τους τα τανυσμένα: ανύσματα και βέλη

από τοπάζια που εκτοπίζουν ότι τα σκϊάζει

στην αμνησία αυτού του χρόνου που ποτέ δεν μέλλει

να βγει έξω απ’ την ανωνυμία, νά ’βρει φως και τέλος.

Πανέμνοστα, φρουτώδη, αιμορραγούντα· σάμπως χέλι

ανάμεσά τους ξεγλιστράει ο λόγος ανωφέλως

(raison, discours) σαν κέλης φρέσκος σε άφρακτη θυμέλη

κι ενώ αποσχηματίζεται μες στο κελλί του ο γέλως.