Η ΛΟΝΤΡΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΟΥΜΠΟΣ

Η ΛΟΝΤΡΑ

Η πόλη αυτή φανταχτερή μ’ αρρώστους είν’ γεμάτη

σ’ όποιον σταθεί να λογιστεί φριχτά κλείνει το μάτι∙

Πένθος τα ζεύγη που αγκαλιά βαδίζουν νικημένα

πένθος κι εκείνοι που τυφλά, μίμους χειροκροτούν

την κατηφόρα του καιρού, είδωλα αλλότρια ξένα

κι είναι βαθιά αποκρουστικοί στη γύμνια του καιρού· 

Και οι μανάδες που μισούν σαν Φόνισσες της Σκιάθου

παιδάκια ολοχαρούμενα, πένθος είναι και φρίκη

με βία θέλουνε σπουδαία δήθεν να τα κάμουν

και τους φορτώνουν με όνειρα από μια λειψή ζωή∙

Κι ο Τάμεσης βουβός, σκυφτός, βαριά συλλογισμένος

σα γέροντας μοιάζει σοφός που τά ’χει παρατήσει

τη φθήνια των κατοίκων του και την αλαζονεία

σιχάθηκε κι απόκαμε, βαρέθηκε να βρίζει·

Κι οι ρήτορες αδίστακτοι, κλητήρες προφεσόροι

έχουν πολλά μες στο μυαλό συμφέροντα βαριά

με περισσή επιτήδευση έννοιες πολλές μπερδεύουν

στη μαλθακή συνείδηση, νωθρή και σαπισμένη,

του κόσμου αυτού του δυτικού βαθιά σαν ασελγούν

και με σιγουριά ιστορική σε όλεθρο οδηγούν∙

Κι έτσι αργοβασανιστικά η Λόντρα η πανώρια

πήρε με βία υπόγεια την πρότερη μορφή της

με άθλιους βάλτους γέμισε, γεμάτους συνειδήσεις

με σάπιο παραλογισμό, αμέτρητη μιζέρια

με κόλιγες χλωμούς, σκυφτούς, βουβούς, δυστυχισμένους

που η δυσωδία της ύπαρξής τους δύσκολα αποτιμάται.

Από το βιβλίο: Βασίλης Ζούμπος, «Η ερημιά του αληθινού», Ηριδανός, Αθήνα 2012.