ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΥ ΓΛΥΤΩΜΟΥ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ


ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΥ ΓΛΥΤΩΜΟΥ

Είμαστε τα ζωντανά του γλυτωμού
σε ξένες θετικότητες.
Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα
απ’ την υγεία ώς την αρρώστια.

Πιο άνθρωποι,
θα βλέπουμε, αγριεμένοι από ντροπή,
τα τωρινά μας.

Απίστευτη η τέχνη μας να κάνουμε
στιγμές κι αιωνιότητες.

Δεν είν’ αυτά που θά ’λεγα
Ούτε κι εκείνα που τα φέραν.



ΨΑΛΙΔΙ ΚΑΙ ΡΟΛΟΪ

Το αφησμένο πέσιμο του ψαλιδιού
απάνω στο τραπέζι
που ’ναι η γυαλάδα του σαν όψη φωτισμένη από θυσίες,
κει μέσα κρατημένες,
μακριά από το ξέσκασμα των αλλωνώνε
που ’ναι πιο τ υ χ ε ρ ο ί πλασμένοι.

Ο κρότος του μιλάει για τη δουλεία τη βραδινή,
στο κλείσιμο μέσα από τζάμια χειμωνιάτικα,
στο νεκροζώντανο το χώσιμο
σε τρύπες ολάνοιχτες καλοκαιριού,
κι ανοίγει πλημμυρίσματα,
σε καταδίκες που θα κρατήσουνε καιρό.
Τις συντροφεύει.

Και δίνει στις ελπίδες
-κουρασμένες-
πιο πολλή ζωή απ’ το ρολόι που,
-λες ποτέ δεν κάνει τίποτ’ άλλο-
Μετράει τη δουλειά του ψαλιδιού.



ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΦΥΛΛΑ

'Ολα καινούρια,
τόσο που θά ’ρθει κάτι κι άλλο
πιο καινούριο κι απ' αυτά.

Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά
από ανθρώπους διαβασμένους.

Προσπέρασα ένα γέρο.
Κατέβαζε σκουπίδια σε υπόγειο.
Δε φύσηξαν γι’ αυτόνε.

Κατέβαινε βαριά μες στο σκοτάδι.


Από τη συλλογή «Στου γλυτωμού το χάζι», 1930.