ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ Σ' ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ!

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ (1889-1942)


ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Τί κι αν χαρούμε των Ωραίων τα κάλλη,
τί κι αν ο πλούτος χάρες μας πλουμίσει;
κάτι ζητούμε να μας νανουρίσει
κι η ψυχή, χρυσό ψάρι στ’ ανθογυάλι,

Να ξεχάσει τη λάμψη, μανουάλι
στο Θεό της εμπρός λαμπρό να στήσει
και μες στο στέριο, φωτεινό κρουστάλλι
για θάνατον ωραίο να λαχταρίσει.

Αγνούς μονάχα να μας θέλει η Πλάση,
με ψυχή λυτρωμένη απ’ τη μικρότη,
απ’ τη στενή προσήλωση, απ’ την πρώτη

Προσπάθεια της ζωής, που από τα δάση
μας πλάνεψε στην έρμη πολιτεία,
να ζήσουμε σ’ αρνητική αλητεία!



ΚΑΡΤΕΡΙ

Πάντα να περιμένω στο ακρογιάλι,
σαν άλλοτε, σαν χθες, σήμερα – χρόνια:
μες απ’ τη στάχτη να πετιέμαι πάλι
φοίνικας, κρίνο στα τετράκρυα χιόνια.

Τον ίδιο εμένα να θωρώ σε εικόνα,
σ’ ένα γιαλό, προσμονητή του Αγνώστου,
που έρχεται τάχα, σαν σε νάρκη αρρώστου,
μα γλιστρά κάτω προς τον καλαμιώνα…

Καπνός να βγαίνει από ένα τζάκι πέρα,
Να φθάνει η βάρκα χωρίς νέο πιλότο,
Δίχως μαλλιά κυματιστά στον αέρα,
- όνειρο αγάπης και στερνό και πρώτο.



ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ

Έτσι χωρίς σκοπό η Ζωή ριγμένη,
και ράθυμα ενώ ζούμε στην ανία,
μιά φλόγα αγάπης ξάφνου ν’ ανασταίνει
την καρδιά μας, κρυφή χαλκομανία!

Στο περιθώριο τάχα πεταμένοι,
ξένοι προς κάθε δράσεως τη μανία,
ένα λικέρ αδρό να μας προσδένει
με του Υπερπέραν την ευρυχωρία!

Χαρούμενα να ζήσουμε τα νιάτα,
χωρίς δεσμούς, που κυβερνά η ρουτίνα,
δίχως συμβάσεις, συμφωνίες γεμάτα.

Εφήμερα τα ειδύλλια τα φίνα,
να μαδούν στ’ άγγιγμα πνοής καινούργιας,
σαν ρόδου πρώιμου φύλλα, κρόσσια ούγιας.