Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ Σ' ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ!



ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ (1889-1942)


ΠΡΟΔΟΣΙΑ


Τί κι αν χαρούμε των Ωραίων τα κάλλη,
τί κι αν ο πλούτος χάρες μας πλουμίσει;
κάτι ζητούμε να μας νανουρίσει
κι η ψυχή, χρυσό ψάρι στ’ ανθογυάλι,

Να ξεχάσει τη λάμψη, μανουάλι
στο Θεό της εμπρός λαμπρό να στήσει
και μες στο στέριο, φωτεινό κρουστάλλι
για θάνατον ωραίο να λαχταρίσει.

Αγνούς μονάχα να μας θέλει η Πλάση,
με ψυχή λυτρωμένη απ’ τη μικρότη,
απ’ τη στενή προσήλωση, απ’ την πρώτη

Προσπάθεια της ζωής, που από τα δάση
μας πλάνεψε στην έρμη πολιτεία,
να ζήσουμε σ’ αρνητική αλητεία!



ΚΑΡΤΕΡΙ

Πάντα να περιμένω στο ακρογιάλι,
σαν άλλοτε, σαν χθες, σήμερα – χρόνια:
μες απ’ τη στάχτη να πετιέμαι πάλι
φοίνικας, κρίνο στα τετράκρυα χιόνια.

Τον ίδιο εμένα να θωρώ σε εικόνα,
σ’ ένα γιαλό, προσμονητή του Αγνώστου,
που έρχεται τάχα, σαν σε νάρκη αρρώστου,
μα γλιστρά κάτω προς τον καλαμιώνα…

Καπνός να βγαίνει από ένα τζάκι πέρα,
Να φθάνει η βάρκα χωρίς νέο πιλότο,
Δίχως μαλλιά κυματιστά στον αέρα,
- όνειρο αγάπης και στερνό και πρώτο.



ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ

Έτσι χωρίς σκοπό η Ζωή ριγμένη,
και ράθυμα ενώ ζούμε στην ανία,
μιά φλόγα αγάπης ξάφνου ν’ ανασταίνει
την καρδιά μας, κρυφή χαλκομανία!

Στο περιθώριο τάχα πεταμένοι,
ξένοι προς κάθε δράσεως τη μανία,
ένα λικέρ αδρό να μας προσδένει
με του Υπερπέραν την ευρυχωρία!

Χαρούμενα να ζήσουμε τα νιάτα,
χωρίς δεσμούς, που κυβερνά η ρουτίνα,
δίχως συμβάσεις, συμφωνίες γεμάτα.

Εφήμερα τα ειδύλλια τα φίνα,
να μαδούν στ’ άγγιγμα πνοής καινούργιας,
σαν ρόδου πρώιμου φύλλα, κρόσσια ούγιας.

3 σχόλια:

  1. Με τον Δον Ζουάν, τον Δον Κιχώτη
    Ένα ακόμα τραγούδι που μου ενεπιστεύθη ο Αντώνης Παπαϊωάννου από τη σειρά τραγουδιών αφιερωμένα σε ποιητές:

    ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ

    χόρεψαν και σβήσαν οι πιερότοι
    μέσα στο μυαλό σου Δον Φιλύρα
    μεσ' την ταραγμένη σου τη λύρα

    Γυαλίζει στο μανίκι το σειρίτιο
    ανάβουνε τα φώτα στην Αθήνα
    κι η νύχτα πάνω απ' το Δρομοκαΐτειο
    χορεύει μεθυσμένη κολομπίνα

    Όλα χωνεύουνε στην ίδια τους τη στάχτη


    Και ένα ακόμα ποίημα του Φιλύρα που έγραψε στο Δρομοκαΐτειο και που "κολλάει" στο χθεσινό του Παβέζε.

    Το νεκροταφείο των φρενοκομείων

    Νεκροταφείο μακρινό κι απόμερο
    πένθιμο και θλιφτό, φρενοκομείου
    -νεκροταφείο πνευμάτων και ψυχών-
    κι ύστερα το ξεσύρσιμο φορείου.

    Απόγνωση στερνή σε τόση απόγνωση,
    βυθός βυθού, σ' άκραχτα σκότους βάθη:
    ολοφυρόμενον ασκέρι σ' έρημο,
    μακριά από πόνους, τόσα μαύρα πάθη.

    Το κυπαρίσσι πένθιμο είναι σύμβολο
    κι όμως δεν φτάνει, θέλει κι άλλα ταίρια,
    λωτόν, ελλέβορο, λιβανιστήρια πηλινα,
    κοράκια και σκουλήκια στα ξεφτέρια.

    Σκυλιά να ψάχνουνε σκυφτά στα μνήματα
    ιχνήλατα στα ολόθλιβα τα βράδια
    μέσα στην άπειρη γαλήνη την ολόπενθη,
    μέσα στο φως και μέσα στα σκοτάδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο στίχος:
    "με τον Δον Ζουάν, τον Δον Κιχώτη"
    στο προηγούμενο σχόλιο έχει φύγει από τη θέση του. Να πάει πριν από το:
    "χόρεψαν και σβήσαν οι πιερότο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @iren κι αναφορικά με το "Νεκροταφείο των φρενοκομείων":

    Και μετά λένε τον Καρυωτάκη απαισιόδοξο και σκοτεινό...

    Χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή