ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΟΝΣΑΡ ΕΙΣ ΔΙΠΛΟΥΝ

PIERRE DE RONSARD


[QUAND VOUS SEREZ BIEN VIELLE]

Quand vous serez bien vieille, au soir, à la chandelle,
Assise aupres du feu, devidant et filant,
Direz, chantant mes vers, en vous esmerveillant :
Ronsard me celebroit du temps que j'estois belle.

Lors, vous n'aurez servante oyant telle nouvelle,
Desja sous le labeur à demy sommeillant,
Qui au bruit de mon nom ne s'aille resveillant,
Benissant vostre nom de louange immortelle.

Je seray sous la terre et fantaume sans os :
Par les ombres myrteux je prendray mon repos :
Vous serez au fouyer une vieille accroupie,

Regrettant mon amour et vostre fier desdain.
Vivez, si m'en croyez, n'attendez à demain :
Cueillez dés aujourd'huy les roses de la vie.



ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ

Τα γηρατειά όταν κάποτες ερθούν χωρίς συμπόνια,
το βράδι δίπλα στη φωτιά μονάχη καθισμένη,
στης λάμπας γνέθοντας το φως θα λες ακουμπισμένη:
μου τραγουδούσεν ο Ρονσάρ στης νειότης μου τα χρόνια!...

Η αποσταμένη δούλα σου, που θ’ αγρυπνάει ακόμα,
μόλις τ’ ακούει θε να βλογά τ’ αθάνατο όνομά σου,
φάντασμα δίχως κόκκαλα θε νά ’μαι εγώ, στοχάσου,
κάτου απ’ τον ίσκιο της μυρτιάς τότε στο μαύρο χώμα.

Κι εσύ λευκόμαλλη γριά στο τζάκι μαζεμένη
θ’ αποζητάς τον έρωτα πικρά μετανιωμένη
που αρνήθηκες περήφανα σε μένα το φιλί σου.

Ζήσε και χαίρου τα λαμπρά τής νειότης σου τα κάλλη,
μην καρτερείς την αυριανή τη μέρα να προβάλει
και μάζευε από σήμερα τα ρόδα της ζωής σου.


Μετάφραση: Γιώργος Κοτζιούλας
(Από το αθηναϊκό περιοδικό «ΕΚΛΟΓΗ», τ. ΙΓ΄, τχ. 135 [Ιανουάριος] 1957, σελ. 37-8).



ΑΠΟ ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ

Στο τζάκι όταν θα κάθεσαι, βραδιές με το λυχνάρι,
γριούλα πια, ανεμίζοντας και κλώθοντας θα λες
ρίμες μου ψιθυρίζοντας τραγουδιστές παλιές:
«Είχε στα νιάτα μου ο Ρονσάρ την ομορφιά μου εξάρει».

Δεν θα βρεθεί δουλεύτρα σου, μισαποκοιμισμένη
από τη λάτρα του σπιτιού, να μην ξεπεταχτεί
στου ονόματός μου τ’ άκουσμα, κι εσένα ξακουστή
να μη σε πει κι ευλογητή και τρισμακαρισμένη.

Στο χώμα θ’ αναπαύομαι, που με είχαν αποθέσει,
φάντασμα δίχως κόκαλα στους ίσκιους μιας μυρτιάς
και γριά πια εσύ θ’ αναπολείς στην άκρη της εστιάς

τον έρωτά μου εκείνονε που ’χες καταφρονέσει.
Αν με πιστεύεις, τ’ αύριο μην περιμένεις, κόψε
Τα ωραία ρόδα της ζωής· χάρου τα απ’ απόψε.


Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας
(Από το βιβλίο του Αλεξάνδρου Μπάρα «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση / Μεταφράσεις», εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1986, σελ. 16.)