Ο ΑΡΝΩ, ΤΟΥ ΑΓΕΡΑ ΣΟΔΙΑΣΤΗΣ

ARNAUT DANIEL (~1150 ~ 1210)


AB GAI SO CUNDET E LERI

Ab gai so cundet e leri
fas motz e capus e doli,
que seran verai e sert
quan n'aurai passat la lima,
qu'Amor marves plan e daura
mon chantar que de lieis mueu
cui Pretz manten e governa.

Tot jorn melhur e esmeri
quar la gensor am e coli
del mon, so'us dic en apert:
sieu so del pe tro qu'al cima
e si tot venta'ill freg'aura,
l'amor qu'ins el cor mi pleu
mi ten caut on plus iverna.

Mil messas n'aug en proferi
e'n art lum de cer'e d'oli
que Dieu m'en don bon acert
de lieis on no'm val escrima;
e quan remir sa crin saura
e'l cors qu'a graile e nueu
mais l'am que qui'm des Luzerna.

Tan l'am de cor e la queri
qu'ab trop voler cug l'am toli,
s'om ren per trop amar pert,
que'l sieu cors sobretrasima
lo mieu tot e non s'aisaura:
tan n'a de ver fag renueu
q'obrador n'ai'e taverna.

No vuelh de Roma l'emperi
ni qu'om m'en fassa postoli
qu'en lieis non aia revert
per cui m'art lo cors e'm rima;
e si'l maltrait no'm restaura
ab un baizar anz d'annueu,
mi auci e si enferna.

Ges pel maltrag que'n soferi
de ben amar no'm destoli;
si tot mi ten en dezert
per lieis fas lo son e'l rima:
piegz tratz, aman, qu'om que laura,
qu'anc non amet plus d'un hueu
sel de Moncli Audierna.

Ieu sui Arnautz qu'amas l'aura
e cas la lebre ab lo bueu
e nadi contra suberna.



ΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΡΟΣΧΑΡΟ ΣΚΟΠΟ

Πάνω σ’ αυτό τον πρόσχαρο σκοπό
Ταιριάζω λόγια, που τα πελεκώ
Και τα σκαλίζω τόσο τεχνικά.
Κι ο έρωτας ευθύς λάμψη χρυσή
Χαρίζει στο τραγούδι μου, που αυτή
-Προστάτρα και κυρά της αρετής-
Για να το φτιάξω γίνεται αφορμή.

Κάθε μέρα πιο ωραία τραγουδώ.
Γιατί πιστά τιμώ και υπηρετώ
Αυτής της γης την πιο όμορφη κυρά.
Δικός της είμαι, σώμα και ψυχή.
Του κρύου βοριά δεν δύνεται η πνοή
Να με παγώσει. Φλόγα καυτερής
Αγάπης μού πυρώνει το κορμί.

Με λειτουργιές το Θεό παρακαλώ
Να με σώσει απ’ τον έρωτά μου αυτό.
Καντήλια ανάβω και χοντρά κεριά,
Του κάκου· σαν μπροστάθε μου διαβεί
Ψηλόλιγνη, ξανθή, καμαρωτή,
Μπρος στη χαρά που νιώθω, όλοι της γης
Τύφλα νά ’χουν για μένα οι θησαυροί.

Την αγαπώ με πάθος, την ποθώ
Τόσο, που τρέμω μη αφορμή γενώ
Να τη χάσω. Μου πνίγει την καρδιά,
Μου δάνεισε χαρά τόσο ακριβή,
Που την ξοφλώ με διάφορο βαρύ
Δίνοντάς της γι’ αυτό, κοντολογίς,
Αφεντικό μαζί και μαγαζί.

Το σκήπτρο εγώ της Ρώμης δε ζητώ,
Ούτε να γίνω Πάπας θα δεχτώ,
Αν για τα οφίτσια αυτά πρέπει μακριά
Να ζω απ’ αυτή, που αγάπη καυτερή
Μου άναψε στην καρδιά. Μ’ ένα φιλί
Τον πόνο αν δε μου γιάνει της πληγής,
Θα με σκοτώσει και θα κολαστεί.

Για τούτο το μαρτύριο που τραβώ
Τον έρωτά μου δεν θ’ απαρνηθώ.
Αφού στην ερημιά που με κρατά
Τραγούδια αγάπης φτιάχνω εγώ γι’ αυτή.
Κι απ’ το σκαφτιά υποφέρω πιο πολύ·
Τέτοια αγάπη δεν ένιωσε κανείς,
Ούτε για την Ωντιέρνα του ο Μονκλί.

Εγώ είμ’ ο Αρνώ, του αγέρα σοδιαστής,
Που το λαγό με βόδι κυνηγώ
Και κόντρα στην παλίρροια κολυμπώ!


Μετάφραση: Σπύρος Σκιαδαρέσης
Περιοδικό «Καινούρια Εποχή, Άνοιξη 1960