Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΘΩΠΕΥΕΙ ΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙ Η ΔΥΣΙΣ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ


ΠΟΛΥΞΕΝΗ

Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη ! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ' απ' τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ' απ' τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι' όταν έσκυψα να δω μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ' άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια : το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.



ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R.M. RILKE


καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη

με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι

και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο



ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΝΘΟΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε τι κατασπατάλησες πάλε τη νύχτα χθες που μας επέρασε;
Σε τι μετάνοιες υπεβλήθης, σε τι πειρασμούς υπέκυψες;
Σε καταλαβαίνω, το βλέπω στα κλαμένα μάτια σου,
στα κλάματα που στεγνώσανε την καρδιά σου και το πετσί σου,
και σ’ τα κατάντησαν, δυστυχισμένε, ωσάν κελάηδημα πουλιού,
ωσάν τους ξεραμένους μπακαλιάρους που ορτσάρουνε στο μεσιανό κατάρτι,
ν’ υποκαταστήσουνε τις σημαίες των τόσο ανιαρών φανατισμών.
Φέρε δω τα δυο μαύρα διαμάντια που κρατάς στη φούχτα σου:
αυτά είναι η αγάπη!
Κι αυτό που κρατάς μέσα στην τσέπη του βρακιού σου,
πέταχτ ’το μακριά:
είναι το περβάζι της αμαρτίας,
είναι το σαράκι που τρώει τα σωθικά των «ντερτιλήδων»,
είναι η Αψίδα του Θριάμβου
απ’ όπου περάσανε το λείψανό σου, Βενιαμίν Peret.



ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

οι φωταψίες του έρωτα
σαν άνεμος ωτακουστής σε σύννεφο διαβατικό
λες και το κρύσταλλο των τραγικών ματιών σου
τα μακρυά μαλλιά σου μέχρι τα κύματα της ακρογιαλιάς
τα δέσαν άστρα σε βράχια αρμονικά
οπτασίες στην προσευχή που δέονται τα φύκια
στο γαλάζιο κοντύλι τ’ ουρανού
μέχρι κει κάτω στων ζωντανών χειλιών σου το χάδι
πετούν τα πουλιά σε τραγούδια υακίνθων
τα άμφια της οροσειράς νυχτώνουν υποσχέσεις
υποσχέσεις ζωής και χαράς και ζωής και χαράς
όργανο της μουσικής λαχτάρας στα δάχτυλά σου
με του ύπνου τη φοβέρα και την ιαχή
σύθαμπο ονείρου πέρ’ απ’ τα σκέλη τα λεπτά με ανταύγειες ρόδων
στη σκάλα της ηδονής όλο και πιο τρελλά
ορθώσου τριφύλλι γιοφύρι παλμών ψαλμών σπασμών
σε σώματα διάφανα –με λαμπρότητα κρίνων- που τόσο εβασάνισ’ η δίψα
σε σύμβολα όρμων θα σημάνη ο ήλιος ως θα ‘ρθη να κοπάση ο πόθος
μακρυά ταξιδεύουν του βραδιού οι στερνές αναμνήσεις
-πώς αλλιώς να ιστορηθούν τα κρυφά του αγέρα τραγούδια
τα τραγούδια που είχες πει και θα πης και θα ζήσης
σ’ αδεή προσμονή στης λατρείας τη φλόγα
οι φωτεινές σου παλάμες τους ορίζοντες σμίγουν
η φωνή σου θωπεύει τη δροσιά που απλώνει η δύσις
το κορμί σου δονεί στα θερμά παρακάλια της νύχτας

και στο βλέμμα σου ηχεί η χαρά ;



ΝΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

Η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε

περιφρόνησις απόλυτη
αρμόζει
σ' όλους αυτούς τους θόρυβους
τις έρευνες
τα σχόλια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστηριώδικες κι αισχρές συνθήκες
της εκτελέσεως του κακορίζικου του Λόρκα
υπό των φασιστών

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς