ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ
[ΜΕ ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΜΜΑ Μ' ΕΙΧΕΣ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙ]
Με το υστερόγραμμα μ' είχες κακομάθει
κι εγώ σε κυνηγούσα με τη ρίμα.
Πάει το παιγνίδι, σκόλασε, τι κρίμα,
κι είσαι ένα ρόδο πια χωρίς αγκάθι.
Τον άνθρωπο σαν τί να τον αλλάζει
κι η γνώμη μας αλλάζει με το χρόνο;
Ξαπλώνομαι όπου να 'ναι και στυλώνω
το βλέμμα στ' ουρανού το λείο ατλάζι.
Πολύ με παίδεψ' ο έρωτας, παρότι
θα μ' έλεγε κανείς ψυχή γαλήνια
σίδερα έκαιγαν μέσα μου, καμίνια
πέρσι και πρόπερσι, όλη μου τη νιότη.
Μα έχοντας πια ξεφύγει από τα βρόχια,
τη φύση τώρα χαίρομαι, το σπίτι,
και μυστικά ζηλεύω το ζευγίτη
που πάει να σπείρει με τα πρωτοβρόχια.
Από το "Τέλος Της Εποχής".
Αυτό το είχα στην ανθολογία 'η χαμηλή φωνή" ου Αναγνωστάκη, αλλά αλλιώς το θυμάμαι..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Με υστερόγραφα με είχες κακομάθει" θυμάμαι τον στίχο (και δεν μπορώ να το ελέγξω, δεν πήραμε τα βιβλία μας στην τελευταία μετακόμιση).
Οπως και να έχει, κάποιος πρέπει κάποτε να συγκεντρώσει και να επανεκδώσει Κοτζιούλα, νομίζω.