ΜΙΛΟΝΓΚΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΜΕΡΙΤΗ

 

JORGE LUIS BORGES

 

ΜΙΛΟΝΓΚΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΜΕΡΙΤΗ

 

Η ιστορία είναι πάντα η ίδια,

η ιστορία πάντοτε γυρνάει·

το λένε στο Μπουένος Άιρες,

το λεν και στην Ουρουγουάη.

 

Κι είν’ δυό που πάντοτε χτυπιούνται:

ο ντόπιος και ο ξενομερίτης.

Και πάντα βράδυ. Και το βράδυ

λαμποκοπάει ο αποσπερίτης.

 

Δεν έχουν ιδωθεί ποτέ τους,

και ούτε ποτέ θε να ιδωθούνε·

ποτέ για χτήματα ή γυναίκα

δεν πρόκειται να χτυπηθούνε.

 

Στον ξένο τού είπαν κάποιος μόρτης

τα μέρη εκείνα τά ’χει πιάσει,

και τον γυρεύει ναν τα πούνε,

τον θέλει να τον δοκιμάσει.

 

Τον προσκαλεί με ωραίο τρόπο –

όχι απειλές, φωνές και τέτοια·

και κανονίζουν να παν έξω –

μην έχουν σπίτι μερεμέτια.

 

Και διασταυρώσαν τα στιλέτα

και γίνανε μαλλιά-κουβάρια:

ο ένας πέθαινε στο χώμα·

κι οι δυό τους ήταν παλικάρια.

 

Απόψε πρωτοϊδωθήκαν,

και ούτε θα ξαναϊδωθούνε·

για χτήματα, αγαπητηλίκια

δεν πρόκειται να χτυπηθούνε.

 

Πιο πονηρός και πιο γενναίος

κι αν είσαι. Λίγο αυτό μετράει.

Στο τέλος πάντοτε πεθαίνει

όποιος τον θάνατο ζητάει.

 

Για τούτο τους τ’ αντάμωμά τους

οι δυο λεβέντες είχαν ζήσει·

τα πρόσωπά τους πια σβηστήκαν·

τα ονόματά τους έχουν σβήσει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.