ΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

Ασάλευτες, καρφωμένες, βουβές γυναίκες απ’ τις αυλόπορτες

και άντρες άφωνοι, βραδύποροι, απ’ τα κρασοπουλειά,

θέλουν, θά ’θελαν, θά ’χαν θελήσει να με ρωτήσουνε:

 

– Πώς γίνεται νά ’σαι και εδώ και αλλού;

 

Άντρες, γυναίκες, βουβοί, θά ’χαν θελήσει να μ’ ακουμπήσουν,

να μάθουνε αν ο ίσκιος μου, το σώμα μου πάνε χωρίς ψυχή

από δρόμους άλλους.

Να μου πούνε θα ήθελαν:

 

– Αν είσαι εσύ, σταμάτα.

 

Άντρες, γυναίκες, βουβοί, θά ’χαν θελήσει να δουν καθαρά,

να σκύψουν πάνω στην ψυχή μου,

ν’ ανάψουν ένα σπίρτο να φέξει,

να δουν αν είναι η ίδια.

Θέλουν, θά ’θελαν…

 

– Μίλα, λέγε.

 

Και θα πεθάνουν, βουβοί,

χωρίς να μάθουνε τίποτα.

 

Μετάφραση:  Γιώργος Κεντρωτής.