JORGE LUIS BORGES
ΜΙΛΑΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥ
Κανείς δεν κλείνει ή ανοίγει πόρτα δίχως να τρομάζει,
τη μνήμη αν δεν τιμήσει πιο μπροστά τού Διπροσώπου
που εκεί δεσπόζει. Εγώ αγκαλιάζω τον ορίζοντα, όπου
επισφαλή ύδατα και χώματα ασφαλή αγκαλιάζει.
Οι δύο όψεις μου διακρίνουν ό,τι πάντα έχει χωρίσει
το παρελθόν από το μέλλον. Ίδια φαίνονται ότι
είναι: διχόνοιες, σίδερα και του κακού τα σκότη
που Κάποιος θα μπορούσε, αλλά δεν τά ’χει ακόμα σβήσει –
μα και ούτε θαν τα σβήσει. Με χέρια τσακισμένα·
και είμαι από πέτρα ασάλευτη. Και συνεχώς γελιέμαι –
δεν ξέρω αν είναι διένεξη αυτό που συλλογιέμαι
εδώ μελλοντική ή αν ξεβράστηκε απ’ τα περασμένα.
Το ρημαδιό μου βλέπω, και είμαι μόνο με κεφάλι.
Οι δύο όψεις μου δεν θά ’δουνε ποτέ η μία την άλλη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου