ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ...

JORGE LUIS BORGES

Ο ΤΥΦΛΟΣ

I

Του εστέρησαν την ποικιλία της γης όλης·

τις όψεις που ήταν ακριβώς όπως ήταν πρώτα·

τους δίπλα δρόμους που ’ναι μακρινοί· τα φώτα

του ουράνιου θόλου που ’ταν γαλανός χτες μόλις.

Απ’ τα βιβλία τού μένει απλώς αυτό που ταΐζει

τη μνήμη – ετούτη τη μορφή της λησμοσύνης:

το μέγεθος και μια αίσθηση λογιοσύνης

που τίτλους επί τίτλων τώρα καθρεφτίζει,

Παντού παγίδες. Κάθε βήμα να με στείλει

μπορεί να πέσω μέσα. Είμαι αργός –κοιτάτε!–

μιας εποχής δεσμώτης που λαγοκοιμάται,

χωρίς να ξεχωρίζει το πρωί απ’ το δείλι.

Στη νύχτα μόνος μένω. Στίχους θα ποιήσω,

το σύμπαν το άχαρό μου να δημιουργήσω.

II

Χίλια οκτακόσια ενενήντα εννέα: ο δικός μου

χρόνος γεννήσεως. Έκτοτε συνέχεια φθίνει

η στέρνα, η αυλή,… τα πράγματα όλα,… και μου σβήνει

ο χρόνος όψεις ορατές αυτού του κόσμου.

Μέρες και νύχτες μού πλανίσανε τα λόγια

των κλασικών σπουδών – πρόσωπα αγαπημένα·

εις μάτην έψαχναν τα μάτια μου σβησμένα

βιβλιοθήκες μάταιες, μάταια αναλόγια.

Το μπλε και το άλικο είναι τώρα ομίχλη· δύο

ήχοι άχρηστοι. Ο δε καθρέφτης που αντικρίζω,

πράγμα είναι γκρίζο. Φίλοι μου,… ό,τι εδώ μυρίζω

θυμίζει ρόδο της αχλής. Ν’  αναδεικνύω

μονάχα σχήματα θαμπά μού ’χει απομείνει

και να θωρώ εφιάλτες στη θολή γαλήνη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.