ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΛΟΥΜΠΕΣ

PIERRE REVERDY

ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΛΟΥΜΠΕΣ

Ανάμεσα στα άνευ αξίας και εντελώς ανώφελα πράγματα που έχουν καταμετρηθεί, η ποίηση είναι ασφαλώς ένα από εκείνα που προκαλούν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Πώς να εξηγήσω τ’ ότι είναι ακριβώς κοίτασμα που από μιας αρχής ο άνθρωπος –πάνω στις πρώτες-πρώτες λαχτάρες της ακάθεκτης νιότης του– ονειρεύεται τρόπους να το  εκμεταλλευτεί; Και από την άλλη τη μεριά πώς να σκεφτούμε την ιδέα (χωρίς μάλιστα να διαγράφεται στα χείλη μας κάποιο θλιμμένο χαμόγελο) ότι μπορεί να γεράσουμε αναμασώντας και αναμασώντας συνέχεια στίχους; Με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα και ακαμψία απ’ όση διαθέτουν οι ταγγισμένοι στρατηγοί θά ’πρεπε να πιάνει τους ποιητές το όριο ηλικίας. Στη ζωή υπάρχουν πράγματα πολύ πιο μάταια απ’ όλα τούτα τα κάλλη που πιάσαμε κάποια μέρα και τους δώσαμε τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, τόσο αποκλειστική σημασία. Αφού διασχίσαμε, χωρίς να πάθουμε τίποτα, την εποχή των ονείρων, την εποχή της εικόνας και των στοχασμών, να που φτάνει τώρα η εποχή του χρυσού και εκείνη του λίθου. Οι άλλοι άνθρωποι είναι προς το παρόν και δη με άκρα επιμέλεια ταξινομημένοι σε φακέλους και πατικωμένοι σε κιβώτια. Τα κιβώτια τούτα είναι ερμητικά κλειστά, καρφωμένα, σφραγισμένα και προορίζονται για πολύ μακριά. Τά ’χουνε φορτώσει ήδη σε πλοία που ’χουν σαλπάρει. Πελιδνός τα  βουτάει ορίζοντας και τα καταβροχθίζει με χαμόγελο διφορούμενο. Τα πλοία τούτα εγώ δεν τα βλέπω πια, δεν βλέπω πια τους ανθρώπους, κι ούτε βλέπω πια και τα κιβώτια. Ό,τι βλέπω –το μόνο– είναι ποίηση μεταξύ των γραμμών. Κι εκείνη δεν είναι πια για μένα, ποτέ της δεν ήτανε μες στα βιβλία για μένα. Πλέχει στο δρόμο, στον ουρανό, στα δυσοίωνα εργαστήρια, πάνω από την πόλη. Ζυγιάζεται μεγαλόπρεπα πάνω από τη ζωή που, κατά καιρούς, την παραμορφώνει. Ο δε ουρανός, βασανισμένος και μεταλλασσόμενος, όπως αντικατοπτρίζεται στους δρόμους –τους μόλις και μετά βίας σχεδιασμένους– του μέλλοντος, μες στις λακκούβες και στις λούμπες, αυτός λοιπόν ο ουρανός που γοητεύει τα χέρια μας, αυτός ο μεταξένιος ουρανός, που τον χαϊδέψαμε τόσες και τόσες φορές σαν νά ’τανε ύφασμα πίσω απ’ τα σπασμένα τζάμια, η ποίηση, να τος τώρα φανερώνεται, ιδού αποκαλύπτεται έρημος από λέξεις και από ιδέες πεντάρφανος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.