OCTAVIO PAZ
[ΑΠ’ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΩΠΑ ΩΣΑΝΝΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ...]
Απ’ τα πρασινωπά ωσαννά των ουρανών με ρώμη
σταλάζουν φώτα επάνω σου που χάνει το φεγγάρι,
αφού το φως θυμάται την πηγή του, και είναι φάροι
οι κεραυνοί του φθινοπώρου, που φοράς στην κόμη.
Στο γυρισμό του ο άνεμος ανέμους πίνει ακόμη·
σκορπάει τα φύλλα· πράσινο ήλιο βγάζει αποβροχάρη
να σε γυμνώνει, πάγος νά ’σαι και φωτιά με χάρη,
την πλάτη νά ’χεις δαγκωμένη, νά ’ν’ βρεγμένοι σου οι ώμοι.
Σαν δυό βάρκες με πανί ανοιχτό δεν είναι μήπως
τα δυό σου στήθη; Χείμαρρο δεν έχεις μήπως ράχη;
Στη δε κοιλιά σου δεν ανθεί απολιθωμένος κήπος;
Φθινόπωρο ο λαιμός σου, κι ο ήλιος όλο ομίχλη πίνει·
στον πράσινο έφηβο ουρανό από κάτω ζεις, ως νά ’χει
το σώμα σου άθροισμα πολλών καλών ερώτων γίνει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου