ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΛΥΝΤΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

ΛΥΝΤΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (1927-2013)

 

[ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ...]

'Ισως να τον αναγνωρίσουν εκείνοι που μεγάλωσαν
Πλάι στα νεκροταφεία των τραίνων.

Σαν πέσει η νύχτα κατεβαίνουν και κουρνιάζουν
Οι κραυγές όλες των σαρκοφάγων πτηνών.
Χωρίς φανάρια
Μεγάλες πόλεις αδιαπέραστες στο κλάμα
Ξυπόλητες, ξεσκέπαστες,
Πλαγιασμένες στο τσιμέντο
Αφιερωμένες στη συφορά.
Παιδιά με τα οικοδομικά τετράγωνα σκαμμένα
Στην παλάμη
Δίχως άλλη προσευχή.
Κήποι φραγμένοι με συρματοπλέγματα,
Αδιάβατοι καθώς το αγέννητο τραγούδι
Σαν την πηχτήν ομίχλη πικροί.
Στο γειτονικό φαρμακείο
Που μυρίζει
Σάρκα ύστερα απ' το φόνο
Φέραν τη μάνα μου. Την επομένη μέρα
Την πήγαν για τ’ αλλού
Πέρα απ' τα τραίνα.