ΑΛΥΚΕΣ

EUGÈNE GUILLEVIC

ΑΛΥΚΕΣ

(απόσπασμα)

Απέχουμε ελάχιστα απ’ το έδαφος,

Αποκομμένες τόσο η μια απ’ την άλλη ώστε ο άνεμος

Μονάχα να ρυτιδώσει την επιφάνειά μας μπορεί, απαλά.

Βλέπουμε αποκλειστικά

Ό,τι ίπταται

Πάνω μας.

Κυρίως

Σύννεφα, γλαρόνια, γλάρους

Λίγα έντομα.

*

Αν κι απ’ το ίδιο υλικό με τη θάλασσα,

Δεν είμαστε πλέον η θάλασσα,

Η απλωσιά της, το πάθος της,

Η απληστία της.

Στη δική μας μεριά υπάρχει ησυχία,

Ο στοχασμός,

Ώς τον αφανισμό.

*

Γνωρίζουμε ότι σύντομα

Δεν θά ’μαστε πια νερό,

Ότι από μας δεν θα μείνει

Παρά μια αχνή ομίχλη

Και σωροί αλατιού, λίγο-πολύ λευκοί,

Που εντός μας λικνίζαμε,

Ανυποψίαστες.

Μετάφραση: Γιάννης Παλαβός.

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Το Δέντρο», τχ. 183-184, Οκτώβριος 2011, σελ. 68-69.