MARIO LUZI
ΠΟΥΛΙΑ
Ο άνεμος είναι μια τραχιά φωνή, ένα προμήνυμα
από κάποιο σμάρι που πότε-πότε βρίσκει απάγκιο
ή καταφύγιο σε τούτα τα ξερόκλαδα.
Ο όχλος τούτος όταν ξαναπιάνει το θλιβερό του πέταγμα,
αποδημεί για την καρδιά των βουνών, σ’ ένα μαβί
σκαμμένο μέσα σ’ ένα μαβί ανεξάντλητο,
ορυχείο απύθμενο στο διάστημα μέσα.
Η πτήση είναι αργή, δύσκολα τρυπάει
το γαλάζιο εκείνο που ανοίγεται πέρ’ απ’ το γαλάζιο
στον χρόνο εκείνον που κυλάει πέρ’ απ’ τον χρόνο· κάποια
πουλιά βγάζουν στριγκές κραυγές που κουτρουβαλιάζονται,
μα ποτέ δεν βρίσκουν επιφάνεια να χτυπήσουνε πάνω της.
Ό,τι μας μοιάζει εμάς είναι των κορυφών η κίνηση
την ώρα που –αδύνατο να το σκεφτείς
ή να το πεις– πάνω σε κάτι αόρατους μίσχους
μια αλλόκοτη άνοιξη ένα γύρο
ανθίζει με σύννεφα αραιά που τα βόσκει
ο άνεμος σ’ έναν ουρανό τη μια νοτισμένον
και καψαλισμένον την άλλη, η δε τύχη της ημέρας
ποικίλλει: χαλαζοπτώσεις, βροχές, αιθρία.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου