CÉSAR MORO
ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ
Τα κλαδιά τού εμβρόντητου φωτός κατοικούν αμέτρητες φορές στα μέρη του μετώπου σου που το χτυπούν τα κύματα
Όντας ασφαλτόστρωτο με φωτιά πλεγμένη από αβρά μαλλιά και ανάλαφρα χνάρια οφειλόμενα σε απολιθώματα άκρως λεπταισθήτων φυτών
Όντας αγνοημένο από τον κόσμο που λούζει τα μάτια σου το δε όλο πράσινη λάβα πρόσωπό σου
Ποιος αλήθεια το ζει;! Λαγοκοιμάμαι κι επιστρέφω από πολύ-πολύ μακριά να σ’ ανταμώσω στο σκοτάδι με βήμα τσακαλιού και δείχνοντάς σου κελύφη αφρού σαν καπάκια από μπίρες και πιθανά φιλντισένια κτίρια καταλασπωμένα όλα τους
Να ζούνε κάτω από τα φύκια
Το όνειρο στην καταιγίδα σειρήνες σαν κεραυνός η αυγή αβέβαιη χωματόδρομος μες στα χώματα και χωματένια σύννεφα και το μέτωπό σου να υψώνεται σαν κάστρο από χιόνι και να σβήνει την αυγή και τη μέρα ν’ αρπάζει φωτιά και να επανακάμπτει η νύχτα και οι βόστρυχοι της κόμης σου να παρεμβάλλονται και να μαστιγώνουν την παγωμένη όψη της νύχτας
Για να σπείρουν τη θάλασσα με μελλοθάνατα φώτα
Και τα σαρκοφάγα φυτά να μη στερούνται την τροφή
Και να μεγαλώνουν μάτια σ’ όλους τους γιαλούς
Και οι ατημέλητες ζούγκλες να κλαψουρίζουνε σαν γλαροπούλια
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου