ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 

Τὴ λέγανε Καραμελάρια,

εἶχε ροδαλὲς συνήθειες

καὶ ἤτανε γεμάτη φιλιὰ ὁλόγλυκα

ποὺ τῆς πέφτανε κι ἀπ᾽ τὰ μαλλιά της,

κι ἀπ᾽ τοὺς γοφούς, κι ἀπὸ τὸ στόμα της,

καὶ ἦταν ὅλη της γαλάζια

ἡ γυναίκα ἐκείνη ἡ κίτρινη.

 

Ἐγὼ τὴν ἔχασα μὲ ἀπληστία

μὲς στὸ σταχτένιο φθινόπωρο,

ὅταν ἀπ᾽ τὰ βάσανά μου τὰ πολλὰ

ἑτοιμαζόμουν νὰ φύγω.

Μὲ ὅλα τὰ μάτια μου κλαίγοντας

ἐπῆρα θέση στὸ ποδήλατό μου.

 

Τί χρόνος μακρινός, σκεπασμένος

μὲ τῆς ἐπαφῆς της τὴ γύρη,

μὲ τὰ μέταλλα τῆς ἀπουσίας της!

 

Οἰκοδόμησα τὴν ἀλληγορία μου

σκεπτόμενος τὰ σὰν ἀμπελόφυλλα πόδια της,

τὴν κοραλένια της καρδιά,

τὰ θρεπτικά της νύχια.

 

Ἐγὼ ἤμουν αὐτὸς ποὺ λιποτάκτησε

ἐνῶ ὁ ἄνεμος ἴσχυε ἀκόμα πλήρως,

καὶ ξεφορτώθηκα μετὰ τὴ θλίψη μου

ἴσαμε πού ᾽ρθε ἡ μοναξιὰ

καὶ μοῦ ᾽μαθε νὰ κοιτάζω τὰ μῆλα,

νὰ δίνω στὸν συνταγματάρχη τὸ χέρι,

μὲ τοὺς φοίνικες νὰ βρίσκω τρόπο νὰ συνεννοοῦμαι.

 

Θὰ δοκιμάσω νὰ περιγράψω

τὰ γεγονότα ἐκεῖνα,

ἐκεῖνο ἐκεῖ τὸ βασίλειο ποὺ ἔφτασα

χωρὶς νὰ μὲ γαβγίσει οὔτ᾽ ἕνας σκύλος·

ἐκεῖνο τὸ ἀλευρωμένο κάστρο

ποὺ τό ᾽χαν καταφάει οἱ μέλισσες

καὶ ὅπου ἔζησα χωρὶς ποτὲ νὰ βγῶ,

ποτέ, οὔτε σ᾽ ἕνα του παράθυρο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.