ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

 

ENRIQUE MOLINA

 

ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

 

Δεν είχαμε ποτέ μας σπίτι υπομονή ή λήθη

Αλλά λίγο μακρύτερα κοντά ​​στο τίποτα

Τα φώτα υπάρχουν τα ταξιδιωτικά

Και σείονται κουνιούνται απαλά-απαλά

Τα ξενοδοχεία με τους κίτρινους λαιμούς τους μονίμως σπασμένους

Και τα χωριάτικα σερβίτσια τους είτε για ν’ αυτοκτονήσεις είτε για να σε πιάσει μελαγχολία

—  Αχ το περιπλανώμενο κακάρισμα επάνω από την κορυφογραμμή!

Κοιμόμασταν στην τύχη με βουνά ή με καλύβια

Κάτω από τις υψηλές δηώσεις του ουρανού που ήσαν έτοιμες να κάψουν τα πάντα με μιαν ασύλληπτη φωτιά

Δίπλα στο περαστικό δέντρο που απομακρύνεται

Συνηθίζουν να σκύβουν σε κατερειπωμένα παράθυρα

Σε μπαλκόνια που είναι μες στις φλόγες ή στις στάχτες

Σε τούτα τα εξοχικά κρεβάτια

Η βροχή ισούται με τα φιλιά που ξεγύμνωνες

Γλυκά στη σκοτεινιά επανακάμπτοντας μαζί με την περιστροφή της γης

Κάλλος ατιμώρητο κάλλος άλογο

Αλλά μόνο μια φορά μόνο μια φορά

Παίζει ο έρωτας τα πειραγμένα ζάρια της μοίρας:

Αν χάσεις μπορείς να γευτείς την υπερηφάνεια

Να συλλογίζεσαι το μέλλον σου σε μια χούφτα άμμο.

Πόσες και πόσες εγκαταλελειμμένες όψεις!

Πόσες πόρτες ταξιδιωτικές μισανοίγουν τον θρήνο τους!

Πόσες γυναίκες που τις πνίγει το φως

Ξελύνουν τις κόμες τους από την ανεξίτηλη περιοχή που φιλούσε ο άνεμος

Με ασάλευτα πουλιά αποθεμένα για πάντα στο βλέμμα τους

Με κάποιου τρένου το σφύριγμα που ξεριζώνει σιγά-σιγά τις σιδερένιες του ρίζες.

Με τον αγώνα όλων των απαρνήσεων και της κάθε ελπίδας

Με τις μεγάλες αγορές όπου βρίθουν ψηφία προσβολές λαχανικά και ψυχές κλειστές πάνω στα μαύρα σακιά τους με σπόρους

Και οι διαλυμένες πλατφόρμες σ’ έναν σιδερένιο αφρό

—Παραλήρημα χρόνος και κατανάλωση—

Μνήμα παλιών ημερών

Όμορφο σαν τον πόθο στις χθόνιες φλέβες μέσα

Η φωτιά του είναι η νοσταλγία

Οι γρίλιες των τροπικών περιοχών πίσω απ’ τις οποίες υπάρχουν αράχνες σκισμένες κουρτίνες και ένας παλιός φωνόγραφος με το ίδιο τραγούδι που δεν λέει να τελειώσει

Αλλά οι εραστές απαιτούν ματαιώσεις βάσανα

Κινδύνους λεπτότερους ρίσκα πιο διακριτικά:

Το παρελθόν τους είναι ακατανόητο και χάνεται σαν τον ζητιάνο

Που έχει ξεμείνει πίσω σ’ έναν σταθμό ορμητικό ασυγκράτητο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.