ΑΙΩΝΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΑΙΩΝΑΣ

 

Μέ —ἂς ποῦμε— ρόδες καὶ φτερὰ

γεννήθηκε τὸ ἔτος ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα τῶν ἐτῶν

ποὺ ξεκινᾶνε ἀπὸ χίλια ἐνιακόσια,

καὶ τώρα πού ᾽ναι νὰ θαφτεῖ,

δὲν πά᾽ νά ᾽χει πόδια σάπια,

μάτια ματωμένα, νύχια θλιβερά,

τοῦ περισσεύουν τὰ ροδάκια, κι ἔχει

φτερά, τὸν οὐρανὸ νὰ τὸν διασχίσει

ἀπ᾽ ἄκρου  εἰς ἄκρον, ὅλον.

 

Πετώντας πᾶμε, μᾶς προσκαλεῖ

μὲ τὴν καρδιά του ἐπ᾽ ὤμου

καὶ σέρνοντας στὸ διάστημα

ἕνα τσουβάλι αἰσχρὸ γεμάτο ἐγκλήματα·

τὸν βλέπουμε ν᾽ ἀνεβαίνει, ν᾽ ἀνεβαίνει,

νὰ χιλιοτρυπάει τὴ στρατόσφαιρα

ξεπερνώντας στὸ τρέξιμο τὸν ἦχο.

Καὶ δὲν ἀκοῦμε μόνο ἐμεῖς

τὸ μαχαίρι ποὺ τὸν οὐρανὸ καρφώνει

καὶ πετσοκόβει τοὺς πλανῆτες·

ἀπὸ καταραμένα ξερονήσια τὸν κοιτᾶνε

οἱ ἁλυσοδέσμιοι τῆς Ἀθήνας ποιητές,

καὶ στὰ μπουντρούμια  μέσα

τῶν παραγουάνικων φυλακῶν

γιορτάζουν τοὺς διαστημικοὺς  καρποὺς

τὰ μάτια τῶν βασανισμένων.

 

Μᾶλλον σκεφτόμαστε ὅτι ἡ τύχη ἡ καλὴ

θὰ μᾶς προσφέρει τοὺς πλανῆτες της

καὶ ὅτι ὀφείλουμε τὸ βλέμμα μας

τὸ ἐπιθανάτιο ν᾽ ἀποστρέψουμε.

Ἂς μὴν τρέφουμε αὐταπάτες — αὐτὸ

μᾶς συμβουλεύει τὸ ἡμερολόγιο·

ὅλα θὰ πᾶνε ὅπως ἤδη πᾶνε,

καὶ γιατρικὸ ἡ γῆ δὲν ἔχει·

σὲ ἄλλα μέρη τ᾽ οὐρανοῦ ἐμεῖς

ν᾽ ἀναζητήσουμε θὰ πρέπει στέγη.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.