VICENTE HUIDOBRO
ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΜΟΝΙΚΗ
Την επόμενη μέρα της επόμενης μέρας
Το ηλιοβασίλεμα ήταν τόσο οικείο όσο κι ένα θρόισμα απελπισμένης κόμης
Ήταν χλιαρό σαν λαιμοδέτης
Μπροστά στη γη που δεν ξέρει πώς να κλειδωθεί
Και που ποτέ δεν κατάφερε ν’ απαλλαγεί απ’ τους θορύβους της
Ούτε καν μες στη νύχτα που αιωρείται σαν ανάσα
Ούτε και σ’ εκείνη τη στιγμή του απογεύματος σ’ εκείνη την τετράμετρη στιγμή
Όμοια με γέρο άνθρωπο που αιφνιδίως εγέμισε άπειρο
Την επόμενη μέρα του επόμενου περιστεριού
Σου είπα πως ήσουν βροχή για να επισπεύδεις τον χρόνο
Σου είπα ότι είχες χαμόγελο αμαυρωμένου ανέμου
Και ξέρω ότι βρίσκεσαι παραδομένη σε κάποιων αστεριών τα χέρια
Με την αγαλλίαση των ματιών που σε τριγυρίζουν
Μα όταν έλθει η μέρα της απόστασης και του βάθους της
Τότε θα μιλήσουμε
Ξέρω ότι η θάλασσα σε ξεχωρίζει και σε προτιμά
Ότι βλέπεις τους ήρεμους λαμπτήρες σου κάτω από το δέρμα και τις πηγές των αντικατοπτρισμών σου
Τούτο το κοιμώμενο τέλμα που δημιουργεί το πρόσωπό σου
Αλλά και αυτά τα βότανα που κάνεις να θεριεύουνε μες στην καρδιά μου
Την επόμενη μέρα του επόμενου χρώματος
Βρήκες πράγματα δέντρων και υαλίνων εμβλημάτων με φώτα φυλαγμένα
Και σίγουρα σε μεγάλη απόσταση σαν την ψιλούτσικη άμμο στων παιδιών τα πόδια
Εδάγκωσες το κενό το ερωτευμένο με τις στάσεις και τις διαθέσεις του
Που είναι μεγαλύτερο από τα δύο μας φαντάσματα μαζί
Και ισχυρότερο από τα μάτια μου όταν συγκεντρώνονται στο σώμα σου
Και ακόμη κι εκείνη την ανήσυχη μέρα των χεριών σου
Του χρώματός σου που μεγαλώνει σαν κωδωνοκρουσία
Των λόγων σου που περιβάλλονται από περιστέρια του φωτός σου με σάρκα και οστά και από το φως σου
Στη λαχτάρα του να μάθει να περπατάει και να μπορεί να πεθάνει
Να τρομάζει τον χρόνο τον τόσο ξένο στ’ αστέρια
Την επόμενη μέρα του επόμενου έτους
Παραδόθηκες στη λήθη σαν ποτάμι που καταλαβαίνει την αγωνία του
Που βλέπει τον θάνατο νά ’ρχεται και βγαίνει να τον απαντήσει
Σφαλίζοντας τα βλέφαρα μην και το μετανιώσει γρήγορα εγκαίρως
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου