Η ΜΟΝΑΞΙΑ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Ὅταν φτάνει ἡ μοναξιὰ

κι ἐσὺ δὲν εἶσαι μαθημένος,

ξεκαπακώνονται πράγματα κλειστά,

κάτι σεντούκια ποὺ τά ᾽χες γιὰ πεθαμένα,

φιαλίδια μὲ κολλημένη τὴν προειδοποίηση

ποὺ σοῦ δείχνει ἡ γνωστὴ νεκροκεφαλή,

ἀνοίγουν κάμποσες κλειδαριές,

ξεσκεπάζονται τῆς ψυχῆς καζάνια.

 

Δὲν μᾶς ἀρέσει ὅμως νὰ μαθαίνουμε,

δὲν ἀγαπᾶμε τὶς ἀποκαλύψεις

τῆς παλιᾶς μας ταυτότητας,

νὰ συναντᾶμε ἐκεῖνο τὸ πράγμα τὸ ἀνυποχώρητο

ποὺ ἤτανε μέσα μας γαντζωμένο

καὶ που μᾶς περιμένει μ᾽ ἕναν καθρέφτη.

Εἶναι καλύτερα νὰ πᾶς σινεμὰ

ἢ νὰ πιάσεις κουβέντα μὲ τὶς γυναῖκες

ἢ νὰ διαβάσεις τὴν ἱστορία τῆς Αἰγύπτου

ἢ νὰ ριχτεῖς στὶς φιλοφρονήσεις,

στὴ νομισματολογία ἢ στὰ θέματα τῆς ἐκκλησίας.

 

Ὅσοι ἀφιερώνονται στὸν Θεὸ

βρίσκονται καμιὰ φορὰ, ποῦ καὶ ποῦ, σωσμένοι.

Λουσμένοι μύρα μεσαιωνικὰ

ἐπιστρέφουν στὰ γραφεῖα τους

ἢ παίρνουν κάποια μυρουδιὰ ἀπ᾽ τὴν κόλαση

ἢ χρησιμοποιοῦν θεϊκὴ ὀδοντόπαστα.

 

Ὅσοι δὲν θέλουμε τὸν Θεὸ

ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Θεὸς δὲν θέλει κανέναν,

φτάνουμε στὸν κάμπο, νωρίς-νωρίς,

στὸ Ρουμάι, κοντὰ στὴ Μελιπίγια,

καὶ συλλογιζόμαστε τοὺς ἑαυτούς μας βραδέως,

τοὺς ἀπορρίπτουμε μὲ ζῆλο,

ἀποχωριζόμαστε μὲ ὑπομονὴ

καὶ ξανασμίγουμε κάποια στιγμὴ

γιὰ νὰ συνεχίσουμε νά ᾽μαστε ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.