ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΣΕΚΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΣΕΚΟ

 

Δὲν εἶχε περάσει ἐκεῖνος ὁ χρόνος

ὁ δίχως ὄνομα καὶ δίχως ἀριθμό,

οὔτε ἡ ἐρημωμένη οὔγια του

εἶχε σκορπίσει ἀκόμα

δαμάσκηνα ἢ βδομάδες·

πίσω ἀπὸ τὸ μέτωπό μου

μείνανε ὅλα κρυμμένα.

Κλείνω τὰ μάτια μου, φωτιά — καὶ κάτι καίγεται,

δάση, λιβάδια χορεύουν στὸν καπνό,

καὶ περνάω, ἀβέβαιος,

ἐκεῖνες

τὶς πόρτες

ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιά, πύργοι ποὺ πέθαναν.

 

Ἦταν ἐκείνη τὴ φορὰ μιᾶς μέρας καλοκαιρινῆς.

Μετὰ τὸν ἥλιο ποταμό, ἀπὸ τὸ Καραοῦε

ἐφτάσαμε στὶς ἐκβολές του

στὸ Πουέρτο Ἀμὸρ

ποὺ λεγόταν καὶ

Πουέρτο

Σααβέδρα, σ᾽ ἕναν οἰκισμὸ

μὲ κάτι μικρούτσικα σπιτάκια

χτυπημένα ἀπὸ τὴ γροθιὰ

τοῦ χειμώνα.

Λαμαρίνες καὶ ξύλα, ξεδοντιασμένοι μόλοι,

πεῦκα στὶς ὄχθες,

μαγαζιὰ

μὲ ὀνόματα Φαγάλδε ἢ Μαριέτα,

σπίτια μὲ κρεβατίνες

ὅπου ἔμεναν κάποιοι Παρόδι,

καὶ μεταξὺ ὅλων αὐτῶν

ἐκεῖ ποὺ μπήκαμε βρήκαμε

ὴ πιὸ μάνα, ἡ  ἀδερφή, παιδάκια καὶ στρώματα.

 

Ὦ αὐλὲς ποὺ κρύβανε

τὴν εὐωδιὰ

ἀπ᾽ τὸ ἀγιόκλημα στὴν πέργκολα, φυτὸ ἀναρριχητικὸ

ὅλο μέλι καὶ ὅλο μοναξιά, πέργκολα ἄδεια

ποὺ τὴν ἐγέμισα μὲς στὶς ὁμίχλες περιστέρια ἐγὼ

μαζὶ μὲ τὴν πιὸ δύστροπη μελαγχολία.

Τὸ σπίτι τῆς οἰκογενείας Πατσέκο!

Ὦ ἀνάμνηση

ἀνθισμένη,

καὶ γιὰ πρώτη φορὰ

μιὰ μεσαυλὴ μὲ παπαροῦνες!

Οἱ λευκὲς μαδοῦσαν

τὴ λευκότητα

ἢ σήκωναν ψηλὰ

τὰ χέρια

τοῦ χειμώνα,

οἱ κόκκινες ἐκτύπωναν

αἷμα ἀπάντεχο

καὶ

δαγκωμένα στόματα,

καὶ οἱ μαῦρες

καβαλούσανε

τὰ μεταξένια τους φίδια

καὶ ἔσκαγαν

μὲ τὸ νυχτερινό τους δέρμα,

μὲ τ᾽ ἀφρικανικά τους στήθη.

 

Οἱ ἀδελφὲς Πατσέκο ἐδιάβαζαν

μεγαλόφωνα

τὸν Φαντομὰ τὰ βράδια

καὶ ἀκούγονταν νά ᾽ναι

γύρω ἀπὸ τὸ τζάκι, στὴν κουζίνα,

κι ἐγὼ κοιμόμουν

τοὺς ἄθλους του γροικώντας,

τὸν νόμο τοῦ στιλέτου, τοὺς μόχθους του ὅλους,

ἐνῶ γιὰ πρώτη φορὰ

τοῦ Εἰρηνικοῦ Ὠκεανοῦ ὁ κεραυνὸς

κατρακυλοῦσε τὰ βαρέλια του

ἐπάνω στὸν ὕπνο μου.

Τότε

θάλασσα καὶ φωνὴ ἔσβησαν, χαθῆκαν

ἀνάμεσα στὶς παπαροῦνες

καὶ ἡ μικρή μου καρδούλα ἐμένα ἐμπάρκαρε

στὸ μεγάλο τῶν ὀνείρων καράβι.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.