PABLO NERUDA
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΕΡ ΡΕΒΕΡΝΤΙ
Ποτὲ δὲν θὰ πῶ μαγικὴ τὴν ποίηση τοῦ Πιὲρ Ρεβερντί. Αὐτὴ ἡ λέξη, κοινὸς τόπος μιᾶς ἐποχῆς, εἶναι σὰν τὸ καπέλο τοῦ ψευτοζονγκλέρ: ἀγριοπερίστερο οὐδέποτε θὰ βγεῖ ἀπὸ ἐκεῖ μέσα νὰ σηκωθεῖ στὸν ἀέρα καὶ νὰ πετάξει.
Ὁ Ρεβερντὶ ὑπῆρξε ποιητὴς ὑλικός, ποὺ «ἔλεγε μὲ τ᾽ ὄνομά τους καὶ ἔθιγε» ἀναρίθμητα πράγματα τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ. Ὀνόμαζε ὅ,τι ἦταν πρόδηλο ὅπως ὀνόμαζε καὶ τὴν αἴγλη τοῦ κόσμου.
Ἡ ποίησή του ἦταν φλέβα χαλαζία, ὑπόγεια καὶ ἐξαίσια, ἀστείρευτη. Πολλὲς φορὲς ἔλαμπε σκληρά, μὲ τὴ λάμψη μαύρου ὀρυκτοῦ, ποὺ δύσκολα τὸ ξεκολλᾶς ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς. Καὶ ξαφνικὰ πετοῦσε πάνω σ᾽ ἕναν σπινθήρα φωσφορίζοντα, ἢ κρυβόταν στὴ γαλαρία τοῦ μεταλλείου της, μακριὰ μὲν ἀπὸ τὸ διαυγὲς φῶς τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ δεμένη ἀκατάλυτα στὴ δική της ἀλήθεια. Αὐτὴ δὲ ἡ ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ ταύτιση τοῦ σώματος τῆς ποίησής του μὲ τὴ φύση, αὐτὴ ἠ ρεβερντιανὴ ἀταραξία, αὐτὴ ἡ ἀναλλοίωτη αὐθεντικότητά του τὸν εἶχε ἴσως προδικάσει νὰ περιπέσει στὴ λήθη. Λίγο-λίγο θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους σὰν κάτι τὸ προφανές, θεωρήθηκε σὰν φαινόμενο φυσικό, θεωρήθηκε σπίτι, ποτάμι ἢ δρόμος γνωστός, ποὺ δὲν θὰ ἄλλαζε ποτὲ οὔτε ἔνδυμα οὔτε τόπο.
Τώρα ποὺ ἄλλαξε θέση, τώρα ποὺ μιὰ μεγάλη σιωπή, μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ δική του ἔντιμη καὶ ὑπερήφανη σιωπή, τὸν ἔχει πάρει, βλέπουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει πιά, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀναντικατάστατη λάμψη ἔφυγε καὶ πῆγε νὰ θαφτεῖ στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό.
Ἐγὼ πάντως λέω ὅτι τὸ ὄνομά του, σὰν ἄγγελος ἀναστημένος, θὰ γκρεμίσει κάποια μέρα τὶς ἄδικες πύλες τῆς λήθης.
Χωρὶς σάλπιγγες, φωτοστεφανωμένον ἀπὸ τὴν ἠχηρὴ σιωπὴ τῆς μεγάλης καὶ ἀέναης ποίησής του, θὰ τὸν δοῦμε τὴν ἡμέρα τῆς τελικῆς κρίσεως, τὴν ἡμέρα τῆς Οὐσιαστικῆς Κρίσεως, νὰ μᾶς θαμπώνει μὲ τοῦ ἔργου του τὴν ἁπλὴ αἰωνιότητα.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου