RAÚL GÓMEZ JATTIN
ΣΧΕΔΟΝ ΑΣΕΜΝΟ
Αν μπορούσες ν’ ακούσεις τί μονολογώ στο μαξιλάρι
το κοκκίνισμα της όψης σου θά ’τανε η αποζημίωσή μου
Είναι λέξεις τόσο δικές μου όσο και η ίδια μου η σάρκα
που υποφέρει τον πόνο της αμείλικτης ανάμνησής σου
Σε ρωτάω: «Έγινε; Δεν θα μ’ εκδικηθείς μια μέρα;» Μονολογώ:
Θα φίλαγα το στόμα αυτό αργά-αργά ωσπού να κοκκινίσει
Και στο φύλο σου το θαύμα ενός χεριού που κατεβαίνει
την πιο αναπάντεχη στιγμή και σαν από τύχη
το αγγίζει μ’ εκείνη τη ζέση που εμπνέουν τα άγια
Δεν είμαι κόλπο σατανικό για να σε ξελογιάσω
προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μ’ εμένα τον άρρωστο
και να μπω στου κορμιού σου το ξόρκι
σαν ποταμός που φοβάται και τρέμει μεν τη θάλασσα
μα πάντα μέσα της πάει και πεθαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου