ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΜΑΙ ΠΑΝΤΑ

 

PABLO NERUDA

 

ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΜΑΙ ΠΑΝΤΑ

 

Ὁ ἥλιος γεννιέται ἀπὸ τὸν σπόρο του

ἴσαμε τὴν ἀναγκαστική του λάμψη,

πλένει μὲ φῶς ὁλόκληρο τὸ σύμπαν,

γέρνει κάθε μέρα νὰ πεθάνει

κάτω ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ σεντόνια

τῆς σπερματικῆς του νύχτας,

καὶ γιὰ νὰ γεννηθεῖ ξανὰ

ἀφήνει στὴ δροσιὰ τὸ ἀβγό του.

Ζητῶ κι ἐγὼ ἡ ἀνάστασή μου

νά ᾽ναι ἀναπαραγωγικὴ ὁμοίως,

νὰ εἶναι ἡλιακή, λεπτοφυὴς νὰ εἶναι,

μὰ μοῦ χρειάζεται νὰ κοιμηθῶ

στῆς σελήνης τὰ σεντόνια,

σεμνὰ μετὰ νὰ φέρω στὴ ζωὴ

τὶς δικές μου γήινες οὐσίες.

 

Ν᾽ ἁπλωθῶ ἐπιθυμῶ στὸ κενὸ

ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ἄνεμο

καὶ νὰ διαδίδομαι ἀκατάπαυστα

στὴ φλούδα τῶν σαράντα ἠπείρων,

νὰ γεννιέμαι μὲ προηγούμενες μορφές,

νά ᾽μαι καμήλα, νά ᾽μαι ὀρτύκι,

σὲ καμπαναρειὸ καμπάνα νά ᾽μαι ποὺ σημαίνει,

φύλλο τοῦ νεροῦ, τοῦ δέντρου στάλα,

ἀράχνη, φάλαινα τῶν οὐρανῶν

ἢ θυελλώδης, ναί, μυθιστοριογράφος.

 

Ἡ ἀκινησία μου, τὸ ξέρω πιά,

ἡ ἀόρατη ἐγγύηση εἶναι

ὅλου τοῦ κατεστημένου·

ἂν τυχὸν ἀλλάξουμε ζωολογία,

δὲν θὰ γίνουμε δεκτοὶ στὸν οὐρανό.

 

Γι᾽ αὐτὸ καὶ καθισμένος στὴν πέτρα μου

νὰ πετᾶνε βλέπω ἐπάνω ἀπὸ τὰ ὄνειρά μου

τὰ ἑλικόπτερα ποὺ ἐπιστρέφουν

ἀπὸ τὰ μικροσκοπικά τους ἄστρα,

καὶ δὲν χρειάζεται νὰ τὰ μετρήσω,

πάντα ὑπάρχουν κάποια παραπάνω,

ἰδίως μάλιστα τὴν ἄνοιξη.

 

Κι ἂν παίρνω ἐγὼ τοὺς δρόμους

ποὺ ξανατρέχω εἶναι στὸ λησμονημένο ἄρωμα

κάποιου ρόδου ἀκατοίκητου,

μιᾶς εὐωδιᾶς ποὺ ἔχασα

σὰν νά ᾽χασε τὸν δρόμο του ὁ ἴσκιος,

κι ἔμεινα ἐδῶ χωρὶς τὸν ἔρωτα ἐκεῖνον

στὴ μέση ὁλόγυμνος τοῦ δρόμου.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.