Ε. ΜΥΡΩΝ
ΟΙ ΓΑΖΕΣ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ
Το κείμενο κουράστηκε να το παίζει ποίημα. Παράτησε τους διαλογισμούς και τις ασκήσεις του χειροπράκτη για σωστή θέση σώματος. Με λίγα λόγια, έχασε την ποιητάδα του, την ποιητοσύνη του, την ποιητόστρωσή του, την ποιητότητά του, την ποιητοβολή του, την ποιητόστασή του και την ποιητόπαστά του.
Δεν ήταν κανένα ραμολιμέντο, σε καμία περίπτωση, απλώς η κρίση μέσης ηλικίας τού γαργάλισε την επιθυμία ν' αποκτήσει τροχούς. Παρομοίως, πολλοί άνθρωποι, όχι τόσο από βιασύνη, πιο πολύ από τεμπελιά, θέλουν να γίνουν τροχήλατοι.
Τέλος πάντων, εκεί που καθόταν άνετος στο γραφείο του ο κος Στουπάθης και μετέφραζε κάτ αρχαία βλέμματα απ' το πρωτότυπο, το κείμενο έκανε ένα "τσουπ" και πετάχτηκε από το συρτάρι σαν καρδιακή προσβολή. Κοίταξε τον κο Στουπάθη στα ίσα και του είπε "Το ξέρω πως ήμουν φλύαρο αλλά πρέπει να λάβεις υπόψιν σου, αγαπητέ, πως ήμουν άβγαλτο και νιάνιαρο. Για δες με τώρα: θες ο χρόνος, θες η κλεισούρα στο συρτάρι σου, θες και τα δύο, μού κόψανε πέντε στροφές και τέσσερα επίθετα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου