PIERRE JEAN JOUVE
ΠΑΡΘΕΝÍΑ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΑΣΑ
Το στήθος της ετράνεψε τον τελευταίο καιρό
Το σώμα της στα μάτια μου ήταν πάλι νέο, η ψυχή της σαν την τρελή
έτρεξε πάνω από τα σύννεφα
Ο θώρακάς της με τα βάρη του όλα να μην είναι άραγε αφιερωμένος
Στον έρωτα άντρα και γυναίκας
Οι πόθοι της δεν ανατρέχουν τάχα στα παιδικά της χρόνια
Ή δεν είναι γαλαξίας που αποκοιμήθηκε στη νυχτιά την απάνεμη μέσα;
Ότι ήταν έτοιμη το αναγνώρισα, με τη γυμνότητά της εντελή, ατόφυα
Και ότι η ψυχή της ήταν ίση με τα χέρια της και το νερό που πάνω της
για να την πλύνει εκύλαγε,
Και ότι οι μοσχοβολιές ανέβαιναν ενώ το φως σιωπούσε.
Μια φωνή με βεβαίωσε ότι ήταν άμωμη παρθένα
Ώσπου κι αυτή από την γλύκα της γητεύτηκε στο τέλος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου