ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΑΡΙ

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΑΡΙ

Στὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Νερούδα, ποὺ μεταφράζω, συνάντησα σήμερα τὴν ἑπόμενη παράγραφο:

 

Ἡ δουλειὰ τῶν συγγραφέων —λέω μὲ τὸν νοῦ μου ἐγώ— ἔχει πολλὰ κοινὰ μὲ τὴ δουλειὰ τῶν ψαράδων τῆς Ἀρκτικῆς. Ὁ συγγραφέας πρέπει νὰ ψάξει νὰ βρεῖ τὸ ποτάμι καί, ἂν τὸ πετύχει παγωμένο, πρέπει νὰ τοῦ τρυπήσει τὸν πάγο. Πρέπει νὰ ἔχει πολλὴ ὑπομονὴ καὶ νὰ τὴν σπαταλάει, νὰ ἀντέχει στὶς θερμοκρασίες καὶ στὶς ἀντίπαλες κριτικές, νὰ ἀψηφάει περιφρονητικὰ τὴ γελοιότητα, νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ ἀπὸ ποῦ περνάει τὸ βαθὺ ρεῦμα, νὰ ρίχνει τὸ σωστὸ ἀγκίστρι· κι ἔπειτα ἀπὸ τόση καὶ τόση δουλειά, τί καταφέρνει; — τραβάει ἔξω ἕνα τοσοδὰ μικρούτσικο ψαράκι. Ὡστόσο πρέπει νὰ ξαναπάει γιὰ ψάρεμα, κόντρα στὸ κρύο, κόντρα στοὺς πάγους, κόντρα στὸ νερό, κόντρα καὶ στὶς γνῶμες τῶν κριτικῶν, ὥσπου νὰ ρθεῖ ἡ φορὰ καὶ ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ βγάλει ψάρι μεγαλύτερο.

 

Τροφὴ γιὰ σκέψη, γενικῶς.