ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

Του φωτός άγγελε, φλεγόμενε,

ω έλα!, και με το σπαθί σου

πυρπόλησε τις αβύσσους όπου και κείται

ο άγγελός μου, των ομιχλών, ο υποχθόνιος.

 

Ω, τί σπαθισμοί στους ζόφους μέσα!

Σπινθήρες πολλαπλοί,

στο σώμα μου καρφώνονται,

στα μαδημένα μου φτερά,

σε ό,τι κανένας δεν βλέπει,

στη ζωή.

 

Ζωντανόν με καις, με πυρπολείς.

Πέτα μακριά μου, ζοφερέ

Εωσφόρε των λατομείων δίχως όρθρους,

των πηγαδιών δίχως νερό,

των βαράθρων δίχως ύπνο και όνειρα,

που έχεις γίνει πια του πνεύματος κάρβουνο,

ήλιος, σελήνη.

 

Με τυραννούνε τα μαλλιά μου

και οι αγωνίες. Ω, πυρπόλησέ με!

Κι άλλο, κι άλλο, ναι, ναι, κι άλλο! Πυρπόλησέ με!

 

Πυρπόλησέ τον, του φωτός άγγελε, και φύλακά μου,

εσύ που διάβαινες θρηνώντας απ’ τα σύννεφα,

εσύ, χωρίς εμένα, εσύ, για μένα,

άγγελε ψυχρέ από σκόνη, και δίχως δόξα πλέον,

γκρεμισμένα στα ερέβη μέσα.

 

Πυρπόλησέ τον, του φωτός άγγελε,

πυρπόλησέ τον κι έπειτα φύγε, φύγε!

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.