JORGE LUIS BORGES
ΕΛΕΓΕΙΑ
Χωρίς κανένας να το ξέρει, μήτε ο
καθρέφτης, δάκρυα ανθρώπινα έχει χύσει.
Και δεν μπορεί να υποπτευθεί πως έτσι
τιμά όποιο πράγμα αξίζει να το κλάψεις:
το κάλλος της Ελένης, που δεν τό ’δε,
τον ποταμό των χρόνων που δεν έχει
επιστροφή, το χέρι του Ιησού στο
ρωμαϊκό ξυλάδικο, τις στάχτες
της Καρχηδόνας, το αηδόνι του Ούγγρου
μα και του Πέρση, τη βραχεία ευτυχία
μα και την αγωνία που τον Βιργίλιο
με μάρμαρα και μουσικές προσμένουν,
μιας και τραγούδησε του ξίφους τα έργα,
τις αλλαγές των σύννεφων σε κάθε
καινούργια και μοναδικήν εσπέρα
και το πρωί που βγαίνει από το βράδυ.
Και πίσω από την πόρτα κάποιος άντρας,
φτιαγμένος από μοναξιά, από χρόνο
και από έρωτα σταμάτησε να κλαίει
στο Μπουένος Άιρες για τα πράγματα όλα
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου