JORGE LUIS BORGES
Η ΜΑΚΡΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Πριν τον χρόνο και εκτός χρόνου (αμφότερες οι εκφράσεις είναι μάταιες) ή σ’ έναν τόπο, που δεν ανήκει στον χώρο, υπάρχει ένα ζώο αόρατο, και ίσως διαφανές, που το ψάχνουμε οι άνθρωποι και μας ψάχνει κι εκείνο.
Γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να μετρηθεί. Και γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να μετρηθεί, επειδή οι μορφές που το συναποτελούν είναι άπειρες.
Υπάρχουν εκείνοι που το γύρεψαν σε κάποιο πουλί φτιαγμένο από πουλιά· υπάρχουν εκείνοι που το γύρεψαν σε κάποια λέξη ή στα γράμματα της λέξης αυτής· υπάρχουν εκείνοι που το γύρεψαν, και το γυρεύουν, σε κάποιο βιβλίο παλαιότερο των αραβικών που το αναφέρει, και σε όλα τα πράγματα ακόμα· υπάρχει και αυτός που το γυρεύει στο αξίωμα Είμαι Αυτός Που Είμαι.
Όπως τα καθολικά σχήματα της σχολαστικής φιλοσοφίας ή οι αρχέτυποι του Γουάιτχεντ έτσι κι αυτό συνήθως κατεβαίνει φευγαλέα. Λένε ότι κατοικεί στους καθρέφτες και ότι όποιος κοιτάζεται Τον βλέπει. Υπάρχουν εκείνοι που το βλέπουν ή το μισοβλέπουν στην όμορφη ανάμνηση μιας μάχης ή σε κάθε απολεσθέντα παράδεισο.
Εικάζεται ότι το αίμα του πάλλεται στο δικό σου, ότι όλα τα όντα το γεννάνε και ότι από αυτό γεννήθηκαν, και ότι αρκεί ν’ αναποδογυρίσεις μια κλεψύδρα για να μετρήσεις την αιωνιότητά του.
Καραδοκεί στα λυκόφωτα του Τέρνερ, στο βλέμμα κάποιας γυναίκας, στην αρχαία ρυθμωδία κάποιου δακτυλικού εξάμετρου, στην άγνωστη αυγή, στη σελήνη του ορίζοντα ή της μεταφοράς.
Μας διαφεύγει ανά πάσα στιγμή. Το αξίωμα του Ρωμαίου δεν ισχύει, οι νύχτες τρώνε τα μάρμαρα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου