ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

VLADIMÍR REISEL

 

ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Ομολογείς στην πολυαγαπημένη σου επέκεινα του τάφου

Που σ’ ένα σε θυμάται χταπόδι πως την αγαπάς

Τη μια που εδώ ξαφνικά η θάλασσα η βαθιά του αριστερού σου ματιού την αφανίζει

Και την άλλη που εδώ ξαφνικά το στιλέτο της λεσβιακής γαλήνης την αφανίζει επίσης

Σωπαίνει

Και κοιμάται σκεπασμένη με τις φανταστικές λεκάνες των χεριών της

Κοιμάται και σκιτσάρει παννυχίδα για το πεθαμένο χόρτο

Της κεφαλής της θησαυροφυλάκιο

Έρπει πέρα-δώθε στις ελικώσεις του εγκεφάλου ένας τρελός-τρελός νάρκισσος

Και τραγουδάει

Σαν ψαράς σαν ψαροπούλα

Είναι σαν φάρος

Που λάμπει και καταυγάζει πέρ’ απ’ τις άνθινες ουλές των γυναικών

Ω κόθορνε των νυχτών μου

Το δρεπάνι των γλάρων πετά από κει για να ρθεί η χαραυγή

Και νά ’χει το φύλλο αόρατης φυλακισμένης

Καταμαγεύεις τα αραβουργήματα κάποιου κορμιού στο γυάλινο σπίτι του μετώπου μου

Ω βαμπίρα ακέφαλη

Βουλιάζω χάνω το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου

Και πάνω απ’ όλα κρέμεται

Η μεγάλη πικραλίδα της λαγνείας

Και του φθινοπώρου βεβαίως

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.