ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, «Ποιήματα (1962-2018), Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη 2020.
Το όνομα του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου είναι εγγύηση. Με ότιδήποτε έχει ασχοληθεί γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι καλό. Και ως μεταφραστής και ως δοκιμιογράφος και ως ποιητής έχει αφήσει βαθύ το αποτύπωμά του στα γράμματά μας. Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του στην αρχή του έτους χαιρετίζεται με ενθουσιασμό. Αποτελεί «εκδοτικό γεγονός». Οι μέχρι τώρα εκδομένες ποιητικές συλλογές του («Ραγισμένο ταμπούρλο», 1991, «Υπό ξένην σημαία», 1991, και «Τα ποιήματα του μανδαρίνου», 2002) συμπληρώνονται από μεταγενέστερα έργα και παρουσιάζονται ως Άπαντα. Ποίηση της ερημιάς και των διαψεύσεων, τραγούδια που είναι βουβοί θρήνοι για το μέλλον που έδυσε προτού καν ανατείλει, στίχοι κοφτοί που αρθρώνουν απελπισία για την αμηχανία από την ενοχή που νιώθουν όσοι μετείχαν στην τραγωδία που βίωσαν, χωρίς εντούτοις να πενθούν. Ολιγογράφος και καίριος ως ποιητής έρχεται με τη συμπυκνωμένη σοφία, που κέρδισε από τα ταξίδια του στις θάλασσες της στάχτης, να σταθεί δίπλα στον Άρη Αλεξάνδρου. «Άστεγος από τα νιάτα του» στεγάζει στους στίχους του την ιστορία της ζωής του και της γενιάς του. ‘Όπως χαρακτηριστικά γράφει: «Η ποίηση αυτή ήταν και στον καιρό της γερασμένη. Και εκπρόθεσμη. Καμία αναδάσωση της μνήμης δεν πέτυχε». Πρόκειται για ορατόριο της ματαίωσης που τραγουδιέται με άκρα ευγένεια.
Δημοσιεύθηκε σήμερα στην εφημερίδα Documento.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου