ATTILIO BERTOLUCCI

 

ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

Δεν θα μπορώ να γράψω ή να ζήσω άλλο

αν το χιόνι που λειώνει φέτος

δεν θα μ’ έχει μάρτυρά του ανυπόμονο

να μυρίσει στον αέρα τις πρώτες βιολέτες.

 

Σάμπως να ήμουν νεκρός θυμάμαι

την άνοιξη μας, το ιλαρό της φως

που κρατάει μιαν ολόκληρη μέρα

το θαύμα της μέρας που περνάει.

 

Ίσως τίποτα δεν μένει να κάνουμε εμείς,

της ιμπρεσιονιστικής εποχής τα τελευταία παιδιά,

πάρεξ ν’ αντιγράφουμε το πρωτότυπο όση ώρα

στάζει το χιόνι πάνω σε κάτι μαζεμένα σπουργίτια.

 

[Ρώμη 1952]

 

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.