ΕΙΣ ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ

 

 UGO FOSCOLO

ΕΙΣ ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ

 

Μπορεῖ, ἐπειδὴ εἰκονίζεις τὸ γαλάζιο πέρας

τοῦ βίου ( : τῆς μοίρας τὸν τροχό), νὰ σὲ λατρεύω,

Ἑσπέρας! Μὲς στοῦ θέρους τὸ γνεφένιο δέρας

καὶ στοὺς γλυκούς του ζέφυρους ἐσὲ γυρεύω·

 

μὰ καὶ ὅταν νέφαλα ἄγρια ἢ ζοφερὸς ἀγέρας

χειμέριος δέρνουνε τὸ σύμπαν, ἐγὼ γεύο-

μαι τῆς καθόδου σου τὰ βήματα, στῆς μέρας

τὴ χάση, νὰ ὁδηγοῦν τὴ σκέψη μου ν᾽ ἀνέβω

 

σὲ σφαῖρες μυστικὲς καὶ στὸν μυχὸ νὰ φτάσω

τοῦ αἰώνιου μηδενός. Μαζί σου κλείνει ἡ κρήνη

τῆς ἁμαρτίας· οἱ μέριμνές μου κάνεις νά σω-

 

ριαστοῦν στὴ γῆς, νὰ πάψουν. Κι ὅταν τὴ γαλήνη

θωρῶ ποὺ σὲ κοσμεῖ, θαρρῶ πὼς θὰ δαμάσω

τὸ πνεῦμα τὸ πολεμικὸ ποὺ μὲ διακρίνει.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.